Όταν...

Σταύρος Κώστας 

Ένα από τα διαχρονικά "κουσούρια" που διαθέτουμε ως λαός, είναι η σχεδόν αντανακλαστική αντίδρασή μας σε θέσεις, θέματα, πράξεις και πρακτικές τόσο στο κοινωνικοπολιτισμικό όσο και στο πολιτικό "γίγνεσθαι" με απώτερο στόχο όχι την εύρεση "κοινού τόπου" αλλά μια μακρόσυρτη μικροβεντέτα μέσα από την οποία ψάχνουμε νικητές και ηττημένους.

Και καλά... όταν αυτό αφορά τα πούλια του ταβλιού, τα χαρτιά της τράπουλας, τον οίστρο των γειτόνων μας, το σφύριγμα του διαιτητή και πλείστα τόσα άλλα, ας πούμε δεν βαριέσαι...

Όταν όμως, προσεγγίζουμε ή ασχολούμαστε με γεγονότα που έχουν κέντρο, επίκεντρο και όλον την ανθρώπινη ζωή, το "κουσουράκι" μας αυτό λαμβάνει διαστάσεις επικίνδυνες.

Όταν ξεκίνησε η τραγωδία των προσφύγων από τη Συρία, το φαινόμενο φυσικά δεν περιορίστηκε, έστω από σεβασμό στο συντελούμενο δράμα, αλλά πήρε σχεδόν διαστάσεις εμφυλίου στη μικρή μας πόλη. Από τη μια πλευρά αλαλάζοντες ξενοφοβικοί σε σημείο βαρβαρότητας κι από την άλλη οι πανταχού παρόντες προστάτες με τις πραγματικές ή επίπλαστες ευαισθησίες τους και το χτίσιμο πάνω απ΄ όλα της δημοφιλίας τους.

Για την πρώτη ομάδα πραγματικά απαξιούμε να ασχοληθούμε, αφού οι πρακτικές και οι πράξεις τους τους καθιστούν ενδεχόμενους υποψήφιους για άλλη κατηγορία πέραν ή μάλλον υπό της ανθρώπινης.

Για τους άλλους όμως, πρέπει να πούμε ότι:

Όταν αναλαμβάνουν την προστασία και τη φροντίδα ευπαθών ομάδων και απελπισμένων ανθρώπων, το πρώτο πράγμα που οφείλουν να κάνουν είναι να τους θωρακίσουν ώστε κανένας μα κανένας λόγος να μην σταθεί αφορμή να γίνουν εκ νέου στόχοι. Και ειδικά όταν διαθέτουν θεσμικό ρόλο, το δικαίωμα στο λάθος είναι ελαχιστότατο. 

Όταν αυτάρεσκα δηλώνουν την μοναδικότητα της ανθρωπιστικής προσφοράς, ας μην σκέπτονται μόνο την προσθήκη γεγονότων στο βιογραφικό τους, αλλά πώς και πόσο πολύπλευρα και σωστά θα στηρίξουν την ευθύνη που καλώς έχουν αναλάβει.

Όταν μάλιστα κάποιοι έχουν οριστεί και σε έμμισθες θέσεις, η μη ολόπλευρη και άρτια εξέλιξη της διαδικασίας ειδικά σε θέματα υγείας και υγιεινής τους καθιστά όχι μόνο υπεύθυνους αλλά και σφετεριστές του ανθρώπινου πόνου.

Δεν φτάνουν, κύριοι, τα λαχταριστά κέικ των γυναικών της περιοχής ποτισμένα με την αγάπη τους ούτε τα παιχνίδια που απλόχερα τα παιδάκια έδωσαν στους συνομηλίκους τους. 

Απαιτείται οργανωμένη πολυδύναμη παρέμβαση ώστε να μην υπάρξει κανένα μα κανένα περιστατικό που μπορεί να βάλει σε κίνδυνο ούτε τους ίδιους τους πρόσφυγες ούτε -έστω σε μια ακραία περίπτωση- τους κατοίκους της περιοχής.

Όταν αναλαμβάνεις πρέπει να γνωρίζεις και το "πώς"και "τι".

Αν δεν το ξέρεις μην προχωρείς. Αν όμως το ξέρεις και το αμελείς, τους καθιστάς για άλλη μια φορά δυνάμει πρόσφυγες έστω κι απ' αυτή τη λειψή φωλιά που τους παρείχες...