Στον χώρο του real estate, όπου η καθημερινότητά μας διαμορφώνεται από αριθμούς, συμβόλαια και συμφωνίες, είναι εύκολο να χαθεί το ουσιώδες: ο άνθρωπος.
Ο πελάτης μας δεν είναι ούτε αριθμός σε λίστα, ούτε “ευκαιρία κέρδους”, αλλά ένας πολίτης με όνειρα, ανάγκες και –πολλές φορές– δυσκολίες.
Η άρνηση να εκμεταλλευτώ τις οικονομικές αδυναμίες ενός πελάτη δεν είναι θέμα “επιλογής”.
Είναι θέμα ηθικής στάσης και επαγγελματικής αξιοπρέπειας. Δεν μπορώ –και δεν θέλω– να γίνω μέρος ενός κυκλώματος που, στο όνομα του κέρδους, βλέπει μόνο πορτοφόλια και όχι ανθρώπους.
Το να πιέζεις έναν ιδιοκτήτη να “δώσει όσο όσο”, επειδή βρίσκεται σε ανάγκη, ή να κερδοσκοπείς εις βάρος ενός ενοικιαστή που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα, είναι πρακτικές που δεν έχουν θέση στο λειτούργημα του μεσίτη με αξίες.
Εξίσου προβληματική είναι και η πρόταση να συνεργαζόμαστε με εταιρείες τύπου “Τηρεσείας” για να προβαίνουμε σε έλεγχο φερεγγυότητας των μισθωτών.
Πού ακριβώς τραβάμε τη γραμμή;
Πότε ακριβώς θα πάψουμε να είμαστε επαγγελματίες που διευκολύνουμε τις συναλλαγές και θα γίνουμε άτυποι ελεγκτές, δικαστές ή –ακόμη χειρότερα– προέκταση εισπρακτικών μηχανισμών;
Αν αυτός είναι ο “σύγχρονος μεσίτης”, τότε εγώ δεν θέλω να ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
Η πρόοδος στο επάγγελμά μας δεν έρχεται μόνο με τεχνολογικά εργαλεία και πιστοποιήσεις.
Έρχεται με ανθρωπιά, κοινωνική ευαισθησία, και σεβασμό στον πελάτη – είτε είναι ιδιοκτήτης, είτε μισθωτής, είτε επενδυτής.
Η αξιοπιστία δεν κρίνεται από τον αριθμό των ελέγχων που κάνεις, αλλά από το πόσο έντιμα και με καθαρό βλέμμα στέκεσαι απέναντι σε κάθε συμφωνία.
Σε μια εποχή που η αγορά γίνεται όλο και πιο σκληρή, η επιλογή να παραμείνουμε άνθρωποι με αξίες δεν είναι πολυτέλεια – είναι καθήκον.
Σταύρος Κώστας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ!