Με λύπη και ανησυχία παρακολουθούμε την προσπάθεια ορισμένων κύκλων να υπονομεύσουν τον χαρακτήρα του Διεθνούς Χορωδιακού Φεστιβάλ Πρέβεζας, μετατρέποντάς το από γιορτή πολιτισμού και διαπολιτισμικού διαλόγου σε εργαλείο πολιτικών αποκλεισμών και διχασμού.
Η τέχνη υπάρχει για να γεφυρώνει, όχι για να διαχωρίζει. Για να ενώνει ανθρώπους και λαούς, ακόμη και – ή ιδίως – σε καιρούς πολέμου. Όταν αποκλείουμε καλλιτεχνικά σχήματα με βάση την εθνική τους ταυτότητα ή τις πράξεις των κυβερνήσεών τους, ανοίγουμε την πόρτα στην πιο επικίνδυνη μορφή πολιτιστικού ρατσισμού: εκείνη που τιμωρεί τον δημιουργό για την καταγωγή του.
Η ισραηλινή χορωδία Shiran δεν εκπροσωπεί ένα κράτος. Εκπροσωπεί ανθρώπους. Τραγουδιστές, μουσικούς, μαθητές, νέους ανθρώπους που συμμετέχουν σε ένα παγκόσμιο φεστιβάλ για να επικοινωνήσουν με άλλες κουλτούρες, να μοιραστούν τέχνη, όχι πολιτικές πεποιθήσεις. Το να ζητά κανείς την αποπομπή τους – όχι για κάτι που έκαναν, αλλά για κάτι που υποτίθεται πως συμβολίζουν – είναι ακριβώς το είδος της "συλλογικής ευθύνης" που η ιστορία έχει καταδικάσει ως επικίνδυνη και βαθιά άδικη.
Είναι εξοργιστική η επιλεκτική ευαισθησία: δεν θυμόμαστε καμιά ανάλογη «έκρηξη συνείδησης» όταν συμμετείχαν σύνολα από χώρες που διεξήγαγαν πολέμους ή παραβίαζαν κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ακούστηκε λέξη όταν φιλοξενούσαμε καλλιτέχνες από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ που ισοπέδωσαν τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη. Δεν τέθηκε θέμα όταν οι Μπολσόι συνέχιζαν τις παραστάσεις τους παγκοσμίως – δικαίως – εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία.
Ας μην υποκρινόμαστε: η επιλεκτική καταγγελία της «νομιμοποίησης της γενοκτονίας μέσω της τέχνης» δεν είναι πράξη ηθικής αλλά πολιτικής σκοπιμότητας. Και η σιωπή που ζητούν από τους καλλιτέχνες που διαφωνούν μαζί τους δεν είναι έκφραση αλληλεγγύης, αλλά επιβολή γραμμής. Ο πολιτισμός δεν είναι στρατόπεδο. Δεν παίρνει διαταγές. Δεν διαγράφει, δεν αποβάλλει, δεν στήνει δικαστήρια φρονημάτων.
Το Διεθνές Χορωδιακό Φεστιβάλ Πρέβεζας είναι χώρος πολιτισμού, όχι ιδεολογικής εκκαθάρισης. Αν κάποιοι θέλουν να κάνουν πολιτική, ας το κάνουν μέσα από άλλους θεσμούς. Όχι στις πλάτες παιδιών που τραγουδούν. Όχι στο όνομα της τέχνης.
Η ειρήνη δεν χτίζεται με αποκλεισμούς, διαγραφές και δημόσια διαπόμπευση ανθρώπων λόγω εθνικότητας. Χτίζεται με συνάντηση, ανταλλαγή, ανοιχτούς ορίζοντες.
Ναι στην τέχνη χωρίς σύνορα. Όχι στον πολιτιστικό αποκλεισμό. Ναι στην ελπίδα. Όχι στον φανατισμό.