Θυμάμαι ως μαθήτρια (όχι μόνο στο Δημοτικό, αλλά και στο Γυμνάσιο), τη λαχτάρα μου να βγουν οι βαθμοί για να μάθω αν θα ήμουν σημαιοφόρος εγώ ή η άλλη καλύτερη μαθήτρια της τάξης, η οποία μάλιστα ήταν και καλή μου φίλη. Θυμάμαι που παρακολουθούσαμε την απόδοσή μας μέσα στη χρονιά, που παλεύαμε παραπάνω για να πετύχουμε την πρωτιά.
Δεν ήταν «η σημαία» το θέμα, αλλά η επιτυχία, η επιβράβευση του κόπου.
Από μια άποψη, αυτού του τύπου η διαδικασία στο σχολείο σε εκπαιδεύει στο να αναπτύξεις στρατηγική επιτυχίας. Να μάθεις τα δυνατά και αδύνατα σημεία σου, να προσπαθείς κι άλλο, να μάθεις να χάνεις και να κερδίζεις, να δέχεσαι ότι ο άλλος αυτή τη φορά ήταν καλύτερος, να μην το βάζεις κάτω, να παλεύεις για το καλύτερο.
Το κεντρικό θέμα εδώ δεν είναι η παρέλαση, θα μπορούσαν να καταργηθούν οι παρελάσεις. Είναι η προσπάθεια του ατόμου για το καλύτερο που θέλουν να σβήσει. Το κίνητρο για να ξεπεράσει κάποιος τον διπλανό και τον γονιό του.
Δεν είναι η «αριστεία» που τους ενοχλεί, την κοινωνική κινητικότητα θέλουν να εξαφανίσουν – η «αριστεία» είναι απλά το μέσο. Να μην έχει κανένα κίνητρο ένα παιδί φτωχής οικογένειας για να παλέψει και να τα καταφέρει καλύτερα από τους γονείς του. Να μην έχει καμιά εμπιστοσύνη στις ικανότητές του.
Να πως λύνονται οι διαγενεακές σύγκρουεις: αναγκάζοντας τα παιδιά να ζήσουν σε συνθήκες ίδιες ή/και χειρότερες από εκείνες που έζησαν οι γονείς τους.
Να μαθαίνεις σε ένα παιδί ότι ο κόπος για το καλύτερο είναι μάταιος.
Να μαθαίνεις σε ένα παιδί ότι δεν αξίζει τίποτα.
Να μαθαίνεις σε ένα παιδί ότι δεν αξίζει τίποτα.
Αλήθεια, αυτά μαθαίνετε και στα δικά σας παιδιά κύριε Τσίπρα ή μόνο τα παιδιά των φτωχών πρέπει να έχουν αυτό το μοναδικό προνόμιο;
Αλλά ξέχασα, τα δικά σας τα παιδιά δε χρειάζονται την κοινωνική κινητικότητα, απολαμβάνουν ήδη τα καλά που προσφέρει το να ανήκεις στην αστική τάξη.
Ειρήνη Αγαπηδάκη. Αρθρογράφος-Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ!