-Γιατί ρε φίλε, δεν τα κατάφερες;

Γράφτηκε από τον Κώστας Γκέτσης

Ο Γιώργος Λάζος δεν τα κατάφερε και αυτή την ώρα ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι... Τον απολογισμό του, τον έχει κάνει ο ίδιος και είναι σημαντικός... Είναι ο απολογισμός ενός καλού ανθρώπου, που δεν σκέφτηκε ποτέ να πειράξει άνθρωπο, στην ζωή του... Κι αυτό είναι το άπαν...

Ήταν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ο μακαρίτης Ηλίας Μαλαμής, είχε αποφασίσει να εργαστούν στο ΠΑΝΟΡΑΜΑ, μόνο αρτινοί μουσικοί, για να φτιάξει ένα απ' τα ιστορικά φεϊγβολάν, με το οποίο ενημέρωνε πως το ερχόμενο Σάββατο, αρχίζει το νέο πρόγραμμα με την ορχήστρα του Γιώργου Λάζου. Τεράστια "ξύλινα" γράμματα του επικεφαλής της ορχήστρας και οι φίλοι του είδους, είχαν μπει στο νόημα, για να παρατηρηθεί το αδιαχώρητο, όπως πάντα συνέβαινε... Περί την Τετάρτη και ενώ οι πρόβες ήταν στην τελική ευθεία, παράλληλα και η ένταση αυξημένη, ο Λάζος λέει πως πάει να πάρει τσιγάρα και φεύγει... Περίμεναν οι συνεργάτες και ο Μαλαμής, την επιστροφή... Μάταια... Ενώ δήλωσε πως πάει για τσιγάρα, έφυγε για την Κέρκυρα, όπου έζησε περί τα δέκα χρόνια, έκανε φίλους, για να γίνει ένας απ' τους σταρ του νησιού των Φαιάκων, παρέα με τον -μακαρίτη πιά- Λάκη Απέργη... Έγραψαν ιστορία... Δέκα χρόνια μετά έφτασε εκ νέου στην Άρτα, για ν' ανοίξει το επιγραφάδικο, στην οδό Σταματελοπούλου, και να γράψει την δεύτερη περίοδο της πολυτάραχης κι εξ ίσου ενδιαφέρουσας προσωπικής του ιστορίας...

[ΥΠΟΒΟΛΕΑΣ: Βρε αθεόφοβε, ο άνθρωπος πέθανε κι εσύ θυμήθηκες, αυτή την ιστορία; Τόσες και τόσες, έχει δημιουργήσει...]

Σκληρός ο υποβολέας, ίσως και η συνείδηση της δύσκολης ώρας, αλλά σ' ένα τραγικό απολογισμό, πρέπει από κάπου να πιαστείς, γιατί έτσι πολύ απλά χάθημε μια ακόμη.. παρτίδα, ανάμεσα στους ολίγους που ήθελαν να φέρουν το διαφορετικό, το πάλεψαν αλλά δεν τα κατάφεραν...

Καθώς πληροφορηθήκαμε, ότι ο Λάζος χτυπημένος απ' την επάρατο της εποχής, όδευε για την Αθήνα, λέγαμε πως και στον χάρο, τον μπαμπέση, τον οποίο πολύ συχνά τραγουδούσε, θα του την κάνει την ζημιά... Κι εκεί στο κρεβάτι του πόνου, που έδινε την μάχη της ζωής του, θα έλεγε πως πάει μια βόλτα, για κάτι ασήμαντο, θα χανόταν και θα εμφανιζόταν, πάλι μετά από πολλά χρόνια, για να πει πως είναι παρών και μάχιμος κι έτσι να περάσει σ' άλλη φάση αναζήτησης... Αν μου μιλούσε τώρα θα έλεγε: "Δεν τα κατάφερα φιλαράκι... Αυτός ο πούστης ο χάρος, δε νικιέται με τίποτα... Όσα κόλπα κι αν του κάνεις"...

ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ στο πραγματικό γεγονός... Αύριο το μεσημέρι, στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Κομπότι, θα βρεθούμε όλοι μαζί, για ν' αποχαιρετήσουμε, έναν ακόμη φίλο... Έναν τύπο, που την έννοια φιλία την ένοιωθε, άσχετα αν η ζωή ήταν τόσο σκληρή κι εκεί που ενθουσιαζόταν, την ίδια στιγμή πληγωνόταν...

Μαχητής της ζωής, δεν... κόλωνε να κάνει την οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να νοιώθει το ελάχιστο ενδιαφέρον... Καλά η μουσική γι' αυτόν ήταν η ζωή του, μιας και έπαιρνε το οξυγόνο που είχε ανάγκη, όταν έβλεπε τον κόσμο να διασκεδάζει και ν' αναγνωρίζει έστω και στο ελάχιστο την προσφορά του. Ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος και αυστηρός με αυτούς που εν ριπή οφθαλμού, ήθελαν να τα ισοπεδώνουν όλα... Όμως εκεί που πληγωνόταν κι έδειχνε ν' αντιμετωπίζει αυτό που τον στεναχωρούσε σαν μικρό παιδί, έπαιρνε δύναμη και έλεγε πάμε για το καλύτερο... Και πάλι απ' την αρχή... Και πάλι συγχωρούσε... "δεν γαμιότι...", έλεγε κατά το στυλ του μουσικού σιναφιού...

Εργάστηκε σ' όλα τα μαγαζιά της Άρτας και ήταν ο ιδρυτής της πρώτης λαϊκής ορχήστρας στην Άρτα, μαζί με τον μακαρίτη Λάκη Κασελούρη, τον επίσης μακαρίτη Θανάση Τσίτσικα, για να περάσουν σ' αυτή μετά και ο Τάκης Πλακιάς, ο Αλέκος Τάτσης και πολλοί άλλοι... Ηγετική φυσιογνωμία στο κάθε σχήμα, που εμφανιζόταν, είχε τον τρόπο να κάνει την διαφορά.

Αλλά και στον τομέα των επιγραφών... Μαχητής... Με τις όποιες δυνάμεις είχε πάλευε για το καλύτερο, για να βγάζει ένα αξιοπρεπές μεροκάματο... Σχεδίαζε, έκανε δουλειές και κάθε ημέρα, η προσπάθειά του, είχε έναν τίτλο: Να φτάσει στο καλύτερο... Ακόμη και χτυπημένος απ' την ασθένεια, αυτό προσπαθούσε...Όχι τυχαία... Είχε πεισθεί, όπως μου έλεγε την τελευταία φορά που ήρθε στο γραφείο, πως θα τα καταφέρει... Άλλωστε είχε καταφέρει τόσα πολλά στην ζωή του...

Και η πιό χαρακτηριστική πτυχή της ζωής του, για την οποία μπορεί να γραφεί ένα ολόκληρο βιβλίο με τον τίτλο "Ο ΛΑΖΟΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ ΤΟΥ". Μπορούσε σε μηδέν χρόνο, να σκαρώσει την πιό απίστευτη πλάκα και να γελάς, ακόμη και πολλά χρόνια μετά, ενθυμούμενος το τι είχε φτιάξει... Πόσα μεσημέρια και βράδια περάσαμε, με πρωταγωνιστή τον Λάζο... Και το καλύτερο... Το μεσημέρι γινόταν βράδυ... Εκείνα τα ηρωικά και ωραία χρόνια... Για να έχουμε το απώγειο της συντροφιάς, αν τύχαινε στην παρέα να σκάσουν μύτη, ο Τάκος (σ.σ. έτσι αποκαλούσε τον Τάκη Πλακιά) ο Αλέκος Τάτσης, ο Τσιλιάκος και οι άλλοι φίλοι της μουσικής ζωής της περιοχής...

Όμως τι τα θες τι τα γυρεύεις... Ο Λάζος δεν τα κατάφερε και αυτή την ώρα ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι... Τον απολογισμό του, τον έχει κάνει ο ίδιος και είναι σημαντικός... Είναι ο απολογισμός ενός καλού ανθρώπου, που δεν σκέφτηκε ποτέ να πειράξει άνθρωπο, στην ζωή του... Κι αυτό είναι το άπαν...

Γειά σου ρε Λάζο καπετάνιε... Δεν αποτελεί σχήμα λόγου, το ότι θα μας λείψεις... Είναι η αλήθεια, την οποία καταθέτω, με την εμμονή μου:

-Γιατί ρε φίλε, δεν τα κατάφερες να κάνεις μια αριστουργηματική ντρίπλα, σ' αυτόν τον πούστη τον χάρο;