Ο Ρωσικός χειμώνας, η αραβική άνοιξη και το τέλος του καλοκαιριού της Ειρήνης

                                   Χρήστος Χασκής 

Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν είναι ο πρώτος πόλεμος στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου.  Είχε προηγηθεί η τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο και ο Νατο'ι'κος
στην Γιουγκοσλαβία. 

Σε όλους τους πολέμους της σύγχρονης ιστορίας ο εισβολέας βρίσκει ένα τουλάχιστον έρεισμα για να νομιμοποιήσει τις ενέργειες του.  Στην Κύπρο ήταν το πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακαρίου, στην Γιουγκοσλαβία το πρόσχημα ήταν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου, στο Ιράκ ακόμα ψάχνουν τα χημικά όπλα του Σαντάμ Χουσεΐν.

Το 2011 ήρθε η αραβική άνοιξη που προκάλεσε επέμβαση του ΝΑΤΟ και εμφύλιο πόλεμο στην Λιβύη,  εμφύλιο πόλεμο στην Συρία και την ανάμιξη ξένων δυνάμεων είτε με την μορφή απευθείας επέμβασης από  Ρωσία και Τουρκία   ή με αποστολή μισθοφόρων.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του συμφώνου της Βαρσοβίας δεν έφερε το τέλος της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ αντίθετα είδαμε αναίτια  διεύρυνση  προς την Ανατολική Ευρώπη και περικύκλωση της Ρωσίας. Μιας Ρωσίας η οποία από το 1991 και ύστερα παρουσίαζε την εικόνα διαλυμένης χώρας στο έλεος του Γέλτσιν, των ολιγαρχών της διαφθοράς και της φτώχειας.  Αντί οι χώρες της δύσης να συνδράμουν στον εκδημοκρατισμό και στη μετάβαση της ρωσικής οικονομίας στο νέο μοντέλο  εξακολούθησαν να τιμωρούν μια τεράστια αλλά και περήφανη  χώρα. Εκμεταλλεύτηκαν τους φυσικούς της πόρους για τη δική τους ωφέλεια παραβλέποντας τον Ρωσικό λαό και φιλοξένησαν  στις μητροπόλεις τους τους Ρώσους ολιγάρχες κάνοντας μπίζνες μαζί τους.

Μέχρι που ήρθε στην εξουσία ο Πούτιν ο οποίος αξιοποιώντας τους μηχανισμούς, των οποίων ο ίδιος ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος κατά την Σοβιετική εποχή,  δημιούργησε μια νέα κατάσταση αντικαθιστώντας την ολιγαρχική ελίτ με μια νέα φιλική προς τον ίδιο ολιγαρχία. 

Παρεπιπτώντος να πούμε ότι ο Πούτιν που τόσο θαυμάζει μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων έχει κοινά χαρακτηριστικά με έναν άλλο σκληρό αντισυστημικό ηγέτη στην γειτονιά μας. Πούτιν και Ερντογάν κυνήγησαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους φυλάκισαν δημοσιογράφους και επιδόθηκαν σε μια αχαλίνωτη κούρσα εξοπλισμού.  

Η Δύση εξακολουθεί να αγνοεί τα μηνύματα και αντί να πάρει μέτρα κατά των νέων ολιγαρχών που δημιούργησε ο Πούτιν, οι οποίοι είναι φίλα προσκείμενοι σε αυτόν, χαριεντίζεται μαζί τους.  Σε μια άνευ λόγου ψυχροπολεμικού χαρακτήρα δράση  περικυκλώνει ακόμα περισσότερο τη Ρωσία βοηθώντας πολιτικές μαριονέτες να πάρουν τον έλεγχο της Ουκρανίας μιας χώρας με μεγάλο αριθμό Ρώσων και Ρωσόφωνων πολιτών. Η ύπαρξη των παραπάνω θα δώσει στον Πούτιν το "νομιμοποιητικό" έρεισμα να εισβάλει Στην Ουκρανία.

Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η Κίνα,  η Ινδία ακόμα και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δεν παίρνουν θέση δίνοντας έτσι την εναλλακτική στον Πούτιν να συνδιαλέγεται με περισσότερο από τον μισό πληθυσμό του πλανήτη. 

Οι χώρες της δύσης αδυνατούν να συμφωνήσουν σε μέτρα κατά της Ρωσίας ζυγίζοντας τον οικονομικό αντίκτυπο που θα έχουν οι κυρώσεις στις δικές τους οικονομίες. Η Ρωσία σε μια επίδειξη της εξάρτησης της δύσης από τους φυσικούς της πόρους, μετά το σοκ και τις αυξήσεις που ακολούθησαν την πρώτη μέρα της εισβολής, μειώνει τις τιμές και αυξάνει την ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. 

Η Ελλάδα σε αυτόν τον παραλογισμό αντιδρά με παραλογισμό και βιάζεται να πάρει θέση αγνοώντας ότι στο παρελθόν όσες φορές βιάστηκε να επιλέξει αντίπαλο, παρόλο που η ίδια δεν απειλήθηκε, βγήκε εθνικά ζημιωμένη. Η αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία το 1917 επέφερε την Μικρασιατική καταστροφή αφού οι σύμμαχοι την κρίσιμη ώρα την άφησαν αβοήθητη και η Σοβιετική Ένωση εξόπλισε τον Κεμάλ. Αντίθετα βγήκε κερδισμένη όσες φορές τα γεγονότα από μόνα τους την οδήγησαν να επιλέξει πλευρά.

Σε όλο αυτό το γεωπολιτικό πανηγύρι ο πραγματικός χαμένος είναι οι λαοί της Ευρώπης  που βλέπουν  το τέλος του καλοκαιριού της Ειρήνης που ακολούθησε τον Β παγκόσμιο πόλεμο και που μέχρι προχθές εφησυχασμένοι στα δικά τους σύνορα δεν θέλαν να παραδεχθούν ότι  στην Κύπρο και την Γιουγκοσλαβία ο πόλεμος είχε κρατήσει αναμμένες  εστίες.