Η Ελλάδα που αγαπώ 2.0

της Τζίνας Δαβιλά

Αγαπά τις φράσεις που ακούει συχνότατα από τους μαθητές: «ξεκόλλα», «το σώσαμε» και «είναι ελεεινό». Είναι ο γενικός διευθυντής των Εκπαιδευτηρίων «Ροδίων Παιδεία» που εδρεύουν στην Ρόδο και αποτελούν σχολείο πρότυπο για την χώρα. Ο λόγος που το συγκεκριμένο σχολείο ξεχωρίζει από τα λοιπά είναι απλός και πολύ δύσκολος ταυτόχρονα: στοχεύει στον αυτοσεβασμό των μαθητών καλλιεργώντας ήθος και αξίες. Άλλωστε εδώ που τα λέμε αν κάποιος θέλει να δημιουργήσει κοινωνία με προοπτική και πρόοδο, έναν δρόμο πρέπει να βαδίσει, που είναι μονόδρομος: να φροντίσει να δημιουργήσει ανθρώπους που έχουν αξίες, οράματα και στηρίζονται πρωτίστως στον αυτοσεβασμό.
Ο Κυριάκος Κυριακούλης είχε όραμα εφηβιόθεν να δημιουργήσει ένα ιδιωτικό σχολείο που θα αναδείκνυε αξίες. Στόχος η δημιουργία κοινωνίας που θα στοχεύσει  στο πάντρεμα της γνώσης, της επιστημονικής κατάρτισης και της ευαισθησίας. Στα εννέα χρόνια λειτουργίας του σχολείου αυτό που έχει κυρίως αποδείξει, είναι ότι μπορεί κάποιος σήμερα να παλέψει για ένα καλύτερο άυριο, ότι οι νέοι διψούν για οραματιστές δασκάλους, για σπουδαίους εμπνευστές που απέχουν από την γκλαμουριά, τον νεοπλουτισμό, την επιδειξιομανία, την έπαρση και την κενότητα στόχων. Υπάρχει η Ελλάδα και η εκπαιδευτική πολιτική που δεν νοιάζεται για να βγάλει φράγκα μόνο, αλλά για να περπατά με το κεφάλι ψηλά, για να έχει ζωντανή την ελπίδα πως η ανθρωπιά είναι ο μόνος δρόμος που σώζει. Μπορεί να ξαναδημιουργηθεί η Ελλάδα που θα θυμάται τον ΑμΕΑ και τον άστεγο. Από την παιδική ηλικία και την εφηβεία.
Έχω παρατηρήσει όχι μόνο την εκπαιδευτική πορεία του Κυριάκου, αλλά και την οικογενειακή του. Εκεί βλέπεις την διαφορά του επιφανειακού και του ουσιαστικού. Οι κόρες του είναι απλά κορίτσια που συμπεριφέρονται με σεμνότητα και αξιοπρέπεια. Το ίδιο και η σύζυγός του, επίσης εκπαιδευτικός. Άλλες κόρες και σύζυγοι στην θέση τους θα είχαν καβαλήσει καλάμια και θα κατοικούσαν στα ανάκτορα του Μπάκινγχαμ. Κυρίως στο πλαίσιο της  ροδιακής κοινωνίας. Η οικογένεια Κυριακούλη είναι υπόδειγμα ηθικής, αξιοπρέπειας, ηρεμίας και συνέπειας.
Επίσης, θυμάμαι  να τον αποκαλούν ‘προδότη’ επειδή δημιούργησε μόνος το σχολείο που είχαν σκοπό να δημιουργήσουν οι φροντιστές της Ρόδου. Δηλαδή τι μόνος; Απλώς το ένστικτό του τον οδήγησε στην συνεργασία με συγκεκριμένους ανθρώπους. Και το πείραμα του 2003 αποδίδει καρπούς που μυρίζουν μια όμορφη Ελλάδα. Με βασικές του αρχές που συνταυτίζονται με την μαθητιώσα νεολαία ο Κυριάκος πέτυχε τους στόχους του.
Να λοιπόν η Ελλάδα που αγαπώ. Περισσεύει  η ελπίδα σ’ένα  σχολείο που στηρίζεται στην σπάνια πολιτική  να δημιουργήσει ή μάλλον να ξαναδημιουργήσει τις χαμένες αξίες. Να δώσει στους μαθητές ό,τι ήθελαν ενδόμυχα να βρουν. Μια αγκαλιά στο σχολικό περιβάλλον που το ζουν ούτως ή άλλως καθημερινά και την προσοχή που ίσως λείπει από την οικογενειακή φωλιά. Και κυρίως αυτοσεβασμό. Τόσο στο γνωστικό αντικείμενο, όσο και στο καλλιτεχνικό και ανθρωπιστικό κομμάτι.
Η Ελλάδα έχει ελπίδα, μόνο αν γλιτώσει το παιδί. Η Ελλάδα που αγαπώ και πιστεύω είναι αυτή που το θέτει ως πρωταρχή βάζοντας τσαγανό και ψυχή. Συναίσθημα και μεθοδικότητα. Σήμερα για ένα πράγμα είμαι απολύτως πεπεισμένη: πως αν αξίζει να δώσεις για κάτι χρήματα, έστω και μαζεύοντάς τα ευρώ-ευρώ, είναι για την εκπαίδευση των παιδιών. Και κυρίως αυτήν που συνδυάζει γνωστική κατάρτιση και καλλιέργεια αξιών. Το είχε πει και η Αρβελέρ στο παρελθόν: «Δώσαμε στα παιδιά μας τα  πάντα- καινούργια σχολικά κτήρια, γυμναστήρια, παιχνίδια και βιβλία, αλλά ξεχάσαμε να τους μάθουμε πώς θα γίνουν άνθρωποι».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών