Μίμης Ανδρουλάκης

Οι Πρωταγωνιστές, η Πλατεία και η troika Μοίρα

Αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες διαβάζω τα εύστοχα σχόλια σας, ωστόσο πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι κατηγορίες της σκέψης και τα καθιερωμένα σχήματα ανάλυσης που χρησιμοποιούν πολιτικοί, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι και κάθε είδους «ρήτορες» είναι σχετικά φτωχά και γκρίζα για να ρίξουν πλήρες φως στο δράμα που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Αυτό το καταφέρνει η τραγική αίσθηση των πραγμάτων που πρώτοι εισήγαγαν οι Έλληνες. Οι «πρωταγωνιστές», Έλληνες και ξένοι, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, «χορηγοί» και χορηγούμενοι, ακόμα κι όταν ειρωνεύονται την ειμαρμένη και ενεργούν με ελεύθερη βούληση ακόμα και τώρα, την ύστατη ώρα μπροστά στη μοιραία διασταύρωση, στο σημείο μηδέν, είτε ολιγωρούν, κρύβονται, κατώτεροι των περιστάσεων, χάνουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, παραλύουν από παθητικότητα και δείχνουν ο ένας τον άλλον, είτε επιμένουν σε λάθος επιλογές, σε σχήματα, καταστάσεις και πρόσωπα στο δρόμο της αυτοκαταστροφής – έτσι που να λες Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι – θαρρείς και υπακούουν σε ένα τυφλό κάλεσμα της Τρόικας Μοίρας. Μόνο που σε λίγο η σκυτάλη, που άλλαξε χέρια από την Κλωθώ που γνέθει το νήμα και τη Λάχεσις που το μετρά, περνά στην ‘Ατροπο που το κόβει.

Ναι οι «πρωταγωνιστές», ακόμα κι αν είναι no drama χαρακτήρες, ακόμα ίσως και πρόσωπα παρωδίας, μια διαβολική συμπαιγνία συμβάντων στην Ελλάδα και την Ευρώπη τους μεταμορφώνει σε μοιραίους τραγικούς ήρωες. Κι ο χορός, η Πλατεία των αγανακτισμένων, σε ευφορία από τις κολακείες των δημαγωγών, δεν ξέρει ακόμα αν πρέπει να θρηνήσει για το Greek Dream που διακόπηκε αιφνίδια, το όνειρο μιας πάση θυσίας θέσης στο δημόσιο, της υπερκατανάλωσης με πλαστικό δανεικό χρήμα και του αδιάφορου εγωισμού, ή να το γλεντήσει με μια διονυσιακή γιορτή συλλογικής αυτοκτονίας ή να γίνει η μαγιά μιας νέας κατάστασης, μιας νέας ιδρυτικής φάσης της Ελληνικής Πολιτείας, να ξυπνήσει μέσα της το ένστικτο του Έλληνα Αργοναύτη, του ανθρώπου της αναδημιουργίας, της καινοτομίας, της γνώσης, της έξυπνης παραγωγικής εργασίας, της δίκαιης ανταμοιβής ανάλογα με την ποσότητα και την ποιότητα της εργασίας του καθενός, του «επιχειρείν», της αλληλεγγύης, της ανάληψης ευθύνης και της άμεσης και αντιπροσωπευτικής συμμετοχής.

Σίγουρα αυτό που λείπει σήμερα δεν είναι μόνο το χρήμα. Το τραγικό είναι η απουσία της τραγικής συναίσθησης μιας κοινής μοίρας, η απουσία της τραγικής αίσθησης του ναυαγισμού που μεταμορφώνει εσωτερικά τους ανθρώπους και την κοινωνία.