Κυβέρνηση ανοχής – αλλά ποιανού;

1 εικόνα

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Εκεί, μέσα στην εκπληκτική αυτή κατάσταση που επεκράτησε μετά τις κάλπες της 17ης Ιουνίου, δηλαδή να διαπραγματευόμαστε εμείς οι Έλληνες – ακριβέστερα: τα κόμματα και οι κομματικές ηγεσίες για λογαριασμό μας… - με τον εαυτό μας και με τους διπλανούς μας και πάλι με τον εαυτό μας, αντί να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο αληθινής επαναδιαπραγμάτευσης/επαναπροσδιορισμού του Προγράμματος Προσαρμογής για την Ελλάδα, του διαβόητου Μνημονίου που οδηγεί στοργικά την οικονομία στον πάτο, ανέβηκε στην επιφάνεια η συζήτηση για Κυβέρνηση ανοχής. Αντί να συγκροτηθεί Κυβέρνηση με δυναμική συμμετοχή των κομμάτων της «κεντρικής Ευρωπαϊκής προσέγγισης», αντί να δοθεί σε ένα σχήμα διακυβέρνησης εμπιστοσύνης όχι απλώς στην ψηφοφορία επί των προγραμματικών δηλώσεων αλλά και στην συνέχεια (στα δύσκολα!), άνοιξε μια κουβέντα για Κυβέρνηση ανοχής.

Μπορεί να ξεπεραστεί. Όμως αφήνει πίσω ένα πολλαπλά επίφοβο ρήγμα σε ό,τι τελικά προκύψει. Υπό συνθήκες ακραίας κρίσης, οικονομικής περιδίνησης και κοινωνικής θρυμματοποίησης, η ίδια η έννοια της ανοχής παγιδεύει το πολιτικό σύστημα. Σε τι; Σε εσωστρέφεια. Αλλά και διαπραγματευτική ηττοπάθεια «προς τα έξω».

Όταν διαπραγματεύεται η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ. Στο ΠΑΣΟΚ, οι πάντες με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και εκείνος με το επιτελείο του και (ήδη) με τους απόντες του χώρου για την συμμετοχή ή μη στην Κυβέρνηση. Στην ΔΗΜΑΡ, ο Φώτης Κουβέλης με τους διστάζοντες για συμμετοχή στην Κυβέρνηση: όταν γίνονται διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό ή μη Κυβέρνησης, παράλληλα για το είδος και την «φερεγγυότητα» προσώπων που θα συμμετάσχουν, ύστερα για την κατανομή των αρμοδιοτήτων (οικονομικά, επαναδιαπραγμάτευση, επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακά, δημόσια ασφάλεια), ταυτόχρονα για την κατανομή των «επιρροών», τότε οι «έξω», οι Ευρωπαίοι/το διεθνές σύστημα διαπραγματεύονται την ουσία του δικου μας αύριο αντί για εμάς.

Επικρατεί ήδη εκεί, στην Ευρώπη, κλίμα αντίστοιχο μ’ εκείνο που είχε διαμορφωθεί επί σχεδίου Μάρσαλ στις ΗΠΑ για την Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ΄50. Απόγνωση με την αναποτελεσματικότητα – δυσπιστία με την συσσώρευση εσωτερικών αδιεξόδων – ανάληψη όλο και μεγαλύτερο μέρους της ευθύνης των πραγμάτων – de facto παραμερισμός των Ελληνικών ευαισθησιών – συσσώρευση παρεξηγήσεων – και πάλι από την αρχή…

Οπότε, η ενσωμάτωση στην πολιτική μας λογική της έννοιας της ανοχής κινδυνεύει να σημάνει όχι απλώς μια τεχνική/συνταγματική διευθέτηση (μονόχρωμη ή σχεδόν μονόχρωμη Κυβέρνηση που αφήνεται να προχωρήσει «και βλέπουμε»), αλλά και στάση έναντι της κοινής γνώμης («κλείστε τα μάτια κι αφήστε μας να προωθήσουμε κάποια πράγματα – και βλέπουμε πάλι») ου μην αλλά και στάση έναντι των «εξω» («δώστε μας μια-δυο ρυθμίσεις να προχωρήσει ο καιρός – και βλέπουμε γι αργότερα»).

Η έννοια της ανοχής έχει μέσα της την παραίτηση. Και η παραίτηση τραυματίζει. Τραυματίζει μονιμότερα απ’ όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως.
 

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών