Αγαπητέ φίλε Σταύρο,
Διάβασα με πολύ προσοχή στο https://zirosgr.blogspot.com το με ημερομηνία 18/09/2019 άρθρο του Μιχάλη Κατραχούρα για τη σχεδιαζόμενη είσοδο της Φιλιππιάδας από την Ιόνια Οδό.
Ο Μιχάλης Κατραχούρας, όπως κάνει πάντοτε στις δημόσιες τοποθετήσεις του, με συγκεκριμένα και πλήρως τεκμηριωμένα στοιχεία, διατυπώνει μία ολοκληρωμένη πρόταση για την είσοδο της Φιλιππιάδας από την Ιόνια Οδό. Δύσκολα μπορείς να αντικρούσεις τα επιχειρήματά του με εξίσου συγκεκριμένα και πλήρως τεκμηριωμένα στοιχεία και όχι με πομφόλυγες και φληναφήματα.
Όμως δεν γράφω γι’ αυτό, ο Μ. Κατραχούρας δεν έχει ανάγκη «συνηγόρου».
Θέλω να σταθώ σε μία συγκεκριμένη πρόταση του άρθρου: «4. Θεωρώ ότι είναι άδικο να θυσιαστούν τα αιωνόβια πλατάνια για την κατασκευή ενός τέτοιου μικρομεσαίου έργου, διότι τα πεζοδρόμια μπορεί να κατασκευαστούν και έξω από τα πλατάνια».
Διαβάζοντας την πιο πάνω πρόταση ένοιωσα λύπη και οργή ταυτόχρονα. Ποτέ δεν είχε περάσει στη σκέψη μου ότι θα βρεθούν κάποτε άνθρωποι που θα θελήσουν να βάλουν τσεκούρι στα πλατάνια του δρόμου προς την Καμπή. Στα «πλατανάκια» μας.
Αντίθετα, ήθελα και ευχόμουν να είναι διαρκής η φροντίδα τους για να συντροφεύουν και τις επόμενες γενιές της πατρίδας μας και της γύρω περιοχής.
Λόγω έλλειψης επαρκών γνώσεων, δεν θα αναφερθώ στα τεχνικά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου έργου, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται περί ενός απλού τεχνικού έργου. Σίγουρα θα υπάρχουν πολλές επιλογές για την εκτέλεσή του, η επιλογή όμως που θα αποφασιστεί θα διαμορφώσει την εξ ανατολών εικόνα της Φιλιππιάδας για δεκαετίες.
Το απλό ερώτημα αυτοαναδύεται: από που αντλούν το δικαίωμα όσοι θέλουν χάριν ενός απλού τεχνικού έργου - επαναλαμβάνω, ενός απλού τεχνικού έργου - να ξεριζώσουν τα πλατάνια; Από την ευκολία τους; Από την αδιαφορία τους; Ή από την περιφρόνησή τους; Σε εποχή τεράστιας τεχνικής ανάπτυξης, είναι τόσο δύσκολο είναι και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι; Και στο κάτω κάτω τα πλατάνια δεν είναι ιδιοκτησία τους, δεν βρίσκονται στα χωράφια τους.
Φίλε Μιχάλη επέτρεψέ μου να διαφωνήσω μαζί σου: Αν και η αντίληψη του «ελαμωρετώρα» κυριαρχεί στις μέρες μας, η θυσία των πλατανιών δεν είναι άδικη, είναι έγκλημα. Και η διάσωσή τους δεν είναι θέμα συναισθηματικό, είναι θέμα Μνήμης, Ταυτότητας, αλλά – και γιατί όχι - Παιδείας. Τα μπλα μπλα είναι ανούσια και η επιλογή είναι μία και μοναδική: Να ζήσουν τα πλατάνια μας.
______________________________
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Ακαδημίας 84, 4ος Όροφος, 106 78, Αθήνα
Τηλ : 210 3304230, Κιν : 6932 294689, Fax : 210 3803537
Ε-mail : alexandros@dsa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ!