Και είμαστε εδώ, στο τέλος μιας μάχης που κράτησε 115 μέρες. Ενώ το γράφω αυτό βρίσκομαι στο γραφείο σου, ένα χώρο που εσύ έκανες δικο σου ανεξάρτητα το που βρίσκεται. Με την καρέκλα σου, τις κόλλες χαρτί στις οποίες έβαζες σε σειρά τα θέματα για το επόμενο φύλλο της εφημερίδας και το ποτήρι σου με το μπουκάλι με κρύο νερο.
Ένας χώρος που ακόμα και τώρα μπορώ να νιώσω ότι είσαι εδώ. Ένας χώρος που ερχόμουν και καθόμασταν από όταν μπορώ να θυμηθώ, εδώ με έμαθες να χρησιμοποιώ έναν υπολογιστή, εδώ σου έλεγα τις ιδέες μου που και ακόμα ας ήταν προϊόντα της φαντασίας ενός μικρού παιδιού με υποστήριζες και τα τελευταία χρόνια εδώ συζητούσαμε ότι με απασχολούσε και προσωπικά αλλά και για τον κόσμο για την πολιτική. Με έμαθες να χρησιμοποιώ την λογική μου, να σκέφτομαι προτού πράξω και να προσπαθώ να ακούω τους άλλους πρώτου μιλήσω αλλά και όταν δεν ακολουθούσα τις συμβουλές σου ή έκανα κάποιο λάθος ήσουν εκεί δεν με μάλωνες ούτε μου φώναζες απλά ήσουν εκεί με την σοφία σου και την μεγάλη σου καρδιά.
Ανά τα χρόνια γνώριζα άτομα και μου έλεγαν πόσο καλό πατέρα έχω, πόσο καλός άνθρωπος ήσουν και πόσα πράγματα είχες καταφέρει από νεαρή ηλικία.
Σιγά σιγά μεγαλώνοντας το είδα και μόνος μου. Πάνω από όλα είδα έναν άνθρωπο που σαν κάθε άλλο άνθρωπο είχε ελαττώματά και είχε κάνει και λάθη αλλά προσπαθούσε κάθε μέρα να συλλέξει νέες γνώσεις, να γίνει καλύτερος, να μάθει από την ζωή και τις δυσκολίες της και κυρίως ήσουν καλός και ευγενικός ακόμα και κατά την διάρκεια της μάχης που έδινες.
Ευελπιστώ μια μέρα να σου μοιάσω και να καταφέρω όλα τα όνειρα που συζητούσαμε παρέα και ξέρω ότι θα με βλέπεις από κάπου εκεί ψηλά.
Καλό ταξίδι πατέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ!