Παρασκευή 18 Νοεμβρίου, 8.00 μ.μ. -  Αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Ζηρού

Με πρωτοβουλία του Συλλόγου «Περί Βιβλίου» Φιλιππιάδας, παρουσιάζεται την Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011 και ώρα 8.00 το βράδυ στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου δήμου Ζηρού (Φιλιππιάδα) το μυθιστόρημα «Λίγο πριν τα σύννεφα» του Δημήτρη Βλαχοπάνου.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Βίκυ Ρίζου, καθηγήτρια φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Μεσαιωνικής και Νέας Ελληνικής Φιλολογίας, και  ο Κοσμάς Κοψάρης, καθηγητής φιλόλογος με μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της Νεοελληνικής Φιλολογίας. Απoσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσουν η Μαρία Παπαδοπούλου, νηπιαγωγός, και ο Νίκος Καρατζένης, φιλόλογος. Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα συντονίσει η Ιωάννα Θεοχαροπούλου, πρόεδρος του Συλλόγου «Περί Βιβλίου».

Το μυθιστόρημα «Λίγο πριν τα σύννεφα» είναι μια ερωτική κατά βάση ιστορία, που εξελίσσεται ωστόσο μέσα σ’ ένα τοπίο απρόσμενων και πολύπλοκων πολιτικών μεταβολών, οι οποίες σημάδεψαν το νεότερο βίο μας και προετοίμασαν το έδαφος για να φτάσουμε  σταθερά και απαρέγκλιτα στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα. Όπως γράφει η Έλενα Τσαγκαράκη, ο Δημήτρης Βλαχοπάνος «ξεδιπλώνει το γαϊτανάκι της ζωής δύο ανθρώπων που ήρθαν κοντά, χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν, με φόντο την πολιτική ιστορία των τελευταίων 30 χρόνων. Μιλάει μέσα από τα εναλλασσόμενα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και συνθέτει ένα μωσαϊκό περιστατικών στο οποίο τα γεγονότα παρατίθενται χιαστί. Ο Μάνος περιγράφει τη ζωή της Μαρίας και αντιστοίχως εκείνη εξιστορεί τη δική του. Χωρίς σχόλια. Το σχόλιο εδώ έχει τη μορφή του προσωπικού που ενδύεται κάθε φορά ο ένας για να μιλήσει για τη ζωή του άλλου».

Αλλά η ερωτική ιστορία είναι απλά η αφορμή για να μπει κανείς στην ταραγμένη μεταπολιτευτική εποχή και να ανιχνεύσει την ψυχολογία των ανθρώπων που τη χάραξαν αλλά και χαράχτηκαν απ’ αυτή. «Ο Βλαχοπάνος», σημειώνει ο Δημήτρης Παπαχρήστος, «ποιητής, συγγραφέας, καθηγητής, άνθρωπος, ενεργός πολίτης, είναι η πατρίδα μας που υποφέρει. Μιλάει τη γλώσσα και έχει στο μεσάλι του το ψωμί, το νερό και τη λαλιά της ύπαρξής μας. Η πολιτική δεν είναι το ένδυμα του μυθιστορήματός του, δε λειτουργεί ως φόντο μιας σκοτεινής φωτογραφίας, έχει βάθος που προσπαθεί να εξερευνήσει. Είναι ουσία και ανάγκη καθημερινή, είναι το αίσθημα και η αίσθηση της εξέγερσης και της ανατροπής της πραγματικότητας που δε μας αρέσει, που δεν τη γουστάρουμε κι όμως τη φουμάρουμε.  Είναι ο έρωτας και η επανάσταση της κάθε μέρας που καλούμαστε να βιώνουμε με τα αναπόφευκτα θύματα στον αγώνα αυτό. Είναι όμως και της νεότητας η υπέρτατη αξία που την επιβεβαιώνει. Είναι η ουσία της ζωής κι όταν ακόμα ναυαγεί».