Βαλαβανισμός

Πρόκειται για την πάθηση κατά την οποία το υποκείμενο παρουσιάζει επιλεκτική μνήμη σε θέματα οικονομικής φύσεως και δη περιουσιακών στοιχείων. Οι πάσχοντες παρουσιάζουν ετεροχρονισμένες εκλάμψεις μνήμης που απαντώνται επίσης στο σύνδρομο Prinmasparounhabaristamesa (ομώνυμο του πρωτοπόρου Ινδού ψυχιάτρου). 

Σε πολλές meta-μελέτες υπάρχει η άποψη ότι το σύνδρομο έχει βαθμό συσχέτισης με άτομα των οποίων η επαγγελματική ιδιότητα σχετίζεται με τα academia ή ως ελεύθεροι επαγγελματίες συναλλάσσονται με το δημόσιο (Στο ευρύτερο φάσμα των ομοειδών πάθήσεων ανήκει επίσης και ο Φλαμπουραρισμός, Λιαπισμός, Βουλγαρακισμος καθώς και το συγγενές αυτοάνοσο Oφσωρίαση). 

Πέρα από την οργανικότητα της πάθησης εικάζεται ότι υπάρχουν αμιγώς ψυχογενή αίτια όπως η ανακλαστική "απώθηση"/"άρνηση" του περιουσιακού status όταν η έμφυτη τάση σώρευσης αγαθών του ανθρώπου κυνηγού/συλλέκτη έρχεται σε σύγκρουση με επίκτητα χαρακτηριστικά ή πεποιθήσεις όπως η αριστερίλα. 

Η αυξημένη έκθεση του υποκειμένου κυρίως κατά την εφηβική/μετ-εφηβική ηλικία σε ζωηρά ηθικοπλαστικά τσιτάτα/δόγματα δύναται να δημιουργήσει διχαστικές λειτουργίες στις υπορουτίνες του εγκεφάλου. Έτσι αν κατά την μετάβαση στην ενήλικη ζωή δεν αναπτυχθούν αρκετά οι γνωστικές ικανότητες τότε μια λανθάνουσα εφηβεία επιδιώκει την συνέπεια προς τα ηθικοπλαστικά ερεθίσματα ενώ η ενήλικη διάσταση του υποκειμένου είναι έρμαιο του αρχέγονου σωρευτικού ενστίκτου αγαθών.  

Ενώ αρχικά υπήρχε η πεποίθηση ότι η πάθηση είχε σχέση με τον επαγγελματικό κλάδο των "πολιτικών", προσεκτικότερες μελέτες απέδειξαν ότι απλά τα άτομα αυτά έχουν την τάση να επιζητούν την ενασχόλησή με την πολιτική και τα κοινά εν γένει μιας και ο χώρος δύναται να καλύψει τις ανάγκες και των δύο πλευρών παρέχοντας τόσο την ψευδαίσθηση και συνεπώς "αυτοεκπλήρωση" της προσφοράς όσο και την ικανοποίηση της υλιστικής διάστασης του Εγώ. 

Όσο το υποκείμενο δεν εκτίθεται σε συνθήκες που απαιτούν συνέπεια λόγων/πράξεων (π.χ κυβερνητικό/διοικητικό ρόλο με στοιχειώδη λογοδοσία και μίνιμουμ ελέγχου) η διττή φύση είναι επαρκώς ανεκτή χωρίς παρενέργειες. Η απότομη μετάβαση όμως από την χρόνια θεωρία στην αμείλικτη πραγματικότητα λόγων/έργων δημιουργεί αφόρητα άβολες καταστάσεις.