Η Αριστερά των Βορείων Εξαρχείων - Του Γιάννη Πανούση

Παραδοξολόγοι της εύκολης πολιτικής ατάκας, της κομματικής «γυριστής», αλλά δίχως προσωπική λεβεντιά (να λες φταίω και να μην κρύβεσαι και να μην κλαίγεσαι όταν σε ανακαλύπτουν) νομίζουν ότι δεν δεσμεύονται από τίποτα. Παρθενογένεση.  

Θεσμοί, παραδόσεις του λαού, ιστορία θρησκευτικότητα, όλα αυτά τα χειρίζονται με βάση άλλοτε την πολιτική αμνησία κι άλλοτε την κοινωνική διγλωσσία. Στον καθένα ανάλογα με τη στιγμή και την τακτική.

Ένα ένοχο σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο αντί να παράγει πολιτική, αναλίσκεται σε διακηρύξεις «αρχών», ιδιόρρυθμες (αντι)πορείες και παληομοδίτικα τσιτάτα (ενίοτε και σε κροκοδείλια δάκρυα που αναγκάζονται να προσφέρουν πόνο στο λαό και τόκο στους δανειστές). Αυτο-απενοχοποιούνται (ή έτσι νομίζουν).

Όλα αυτά, μόνον αριστερές θέσεις και ιδεολογία δεν θυμίζουν.
-Νάρκισσοι Ευέλπιδες μιας άγνωστης Νέας Τάξης;
-Αντιευρωπαϊστές διαχειριστές του Λαϊκού Καπιταλισμού;
-Αναρχο – χαοτικοί εισοδιστές στο Αμερικάνικο lobby;
-Δίκοποι κοινωνικοί παρηγορητές του λαού για τις πληγές που οι ίδιοι του ανοίγουν;
Αυτή η ακρωτηριασμένη λόγω ιδεοληψιών και ιδιοτελειών Αριστερά, αυτή η Αριστερά των Βορείων Εξαρχείων, δεν έχει ούτε σχέδιο ούτε σχεδιαστές.
Ελλάδα του 2016.

Η Αριστερά δεν διχάζει, δεν δικάζει, δεν κατακερματίζει, δεν πελατιάζει, δεν επωφελείται, με λίγα λόγια δεν (πρέπει να) είναι ίδια και όμοια με τους άλλους.

Αν όμως αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι αριστεροί, τί στην πραγματικότητα είναι;

Όσο κι αν αλληλο-αυτο-βαυκαλίζονται ότι εκπροσωπούν τη σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερά, στην ουσία, σιγά–σιγά συνειδητοποίησαν και οι ίδιοι ότι απλώς έχουν «εισπηδήσει» μέσα στον μανιακό οικονομισμό.

Όσο κι αν αρέσκονται να εμφανίζονται ως Ρομπέν της Κομισιόν, είναι δύσκολο να παίζουν αυτόν τον ρόλο, γιατί δεν βρίσκεις εύκολα τον Ιωάννη τον Ακτήμονα, ούτε βέβαια τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο.  

Όσο κι αν ντύνονται σαν Μπάτμαν, τον υπηρέτη της απονομής της δικαιοσύνης, τα κουστούμια περισσότερο θυμίζουν αδίστακτο Joker.

Ικανοποιεί το «εδώ και τώρα» μερικό (που δυστυχώς είναι και η κακή συνήθεια των κοινωνικών ομάδων οι οποίες δεν ενδιαφέρονται για το δημόσιο συμφέρον, αλλά για την ικανοποίηση των δικών τους και μόνον αιτημάτων) και αγνοούν τις άμεσες ή έμμεσες συνέπειες στο συνολικό και στο μακροεπίπεδο.

Η «μεταρρυθμιστική» λιτότητα, το κρυφτούλι με τους θεσμούς της Δημοκρατίας, η αναξιοπιστία της «τροπολογούσας» Βουλής, οι ηγέτες που δεν ωριμάζουν με τίποτα, οι καταναλωτικές ημι-αλήθειες και τα παραγωγικά ψέματα, όλα αυτά, οδηγούν την κοινωνία στο σκοτάδι, καθιστούν τη Δημοκρατία ευάλωτη και «πεθαίνουν» ή «τρελαίνουν» έναν Έλληνα κάθε μία ώρα (αλήθεια πόσος χρόνος χρειάζεται για να μας «πεθάνουν» ή να μας «τρελάνουν» όλους;).

Παρακμή της «ακμάζουσας» αυταρέσκειας και αυτογνωσίας του «τίποτα» ή του «εδώ» και «τώρα»;

Παθιασμένη και τυφλή αγκίστρωση σε ιδεολογήματα που δεν αντιστοιχούσαν ποτέ στην πραγματικότητα;

Αμηχανία της συνενοχής; Πανικός ανασφάλειας;

Όλα μαζί και τίποτα.