Νίκος Παπάζογλου: Πουλί, Παιδί και Άγιος

Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα, 18 Απριλίου 2011, 19:15

Γιώργος Λιάνης

Είναι άνοιξη και είναι όλα ενωμένα στη φύση. Στους ανθρώπους όμως δεν είναι έτσι. Μεγάλη μοναξιά, που την κάνει ακόμα μεγαλύτερη η αποδημία του Νίκου Παπάζογλου.

Παιδικός μου φίλος αν και ήμουν μεγαλύτερος του κατά έξι χρόνια. Από τα υπέροχα χρόνια της Θεσσαλονίκης. Τέλη της δεκαετίας του ‘60 όταν τον γνώρισα. Από την αρχή ήταν διαφορετικός. Δεν έμοιαζε με άλλον. Σαν ένας άνεμος που δεν διατάρασσε την γαλήνη των άλλων, ούτε την δική του νηνεμία.

Έχω την εντύπωση ότι το «Διαμάντι της Ερημίας» του Νίκου Παπάζογλου δεν το πήρε κανείς. Βρίσκω όμως τόσο παράξενο το γεγονός ότι το πεπρωμένο του διασταυρώθηκε με κείνο του Ρασούλη. Φεύγουν με διαφορά λίγων ημερών από τον μάταιο κόσμο μας. Τί τις θέλει αυτές τις συμπτώσεις ο καιρός; Για να μας εξουθενώσει τελείως;

Ο Νίκος Παπάζογλου μέσα στην εκτυφλωτική έπαρση της γενιάς μας, της γενιάς του «114», πήρε μαθήματα, όπως όλοι μας τότε, αν και δεν ανήκε ακριβώς στη γενιά μας, από τους ήσσονες ποιητές της πόλης: Μανώλη Αναγνωστάκη, Ντίνο Χριστιανόπουλο, Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, Κλείτο Κύρου, Γιώργο Θέμελη, Αλέξη Ασλάνογλου, Τάκη Βαρβιτσιώτη, Ζωή Καρέλη.

Ο Νίκος Παπάζογλου μέσα στον χώρο του τραγουδιού ήταν το Ρόδο το αμάραντο. Θησαύρισμα σεμνότητας, άρτος ζωής, όρθρος κατανυκτικός την εποχή της βασιλείας των «σκυλάδικων».

Κατά την γνώμη μου, σταρ και αντιστάρ μαζί. Αυτός και ο φίλος του πιανίστας, Γιώργος Πεντζίκης, μόλις ξεκίνησαν στο συγκρότημα «Φρατέλι» είχαν για υμνωδό έναν λαϊκό τύπο, τον Τάσο Ψαλτάκη. Αυτός μας είχε «πάρει τ’ αυτιά» για το τι προσωπικότητες ήταν και οι δυο και τι σπουδαίοι μουσικοί θα γίνονταν…
Η εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» οργάνωνε τότε τα «beach party» μεταξύ Μπαξέ Τσιφλίκι και Αγίας Τριάδας. Χοροστατούσαν εκεί σπουδαία συγκροτήματα: «Άιντολς», «Άπ-Τάιτ», και βέβαια οι «Ολύμπιανς». Ο Άλκης Κακαλιάγκος, άτυπος αρχηγός των «Ολύμπιανς» γρήγορα κατάλαβε ποιος έπρεπε να αντικαταστήσει τον Πασχάλη Αρβανιτίδη όταν πήγε φαντάρος.

Ο Νίκος Παπάζογλου είχε την ομορφιά των ασπρόμαυρων ταινιών του Κλωντ Σαμπρόλ. Έμοιαζε, τί έμοιαζε δηλαδή, ήταν πιο όμορφος από τον Ζαν Κλοντ Μπριαλί, τον Λωράν Τερζιέφ και τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν.

Μετά χαθήκαμε για δέκα χρόνια. Εμένα με έφαγε η λάμια η Αθήνα αλλά αυτός εκεί. Στη Θεσσαλονίκη και στο καταφύγιο του, το στούντιο που έκανε.