Απάντηση Γιάννη Παπαδημητρίου στην Αντιπεριφερειάρχη κ. Τατιάνα Καλογιάννη

Δευτέρα, 4 Απριλίου 2011

Σχετικά με την ανακοίνωση της Προέδρου της Επιτροπής Περιβάλλοντος, Χωρικού Σχεδιασμού και Ανάπτυξης του Περιφερειακού Συμβουλίου Ηπείρου, Αντιπεριφερειάρχη κ. Τατιάνας Καλογιάννη, η οποία απαντά στις καταγγελίες μου, επισημαίνω τα εξής :
1. Το γεγονός ότι το Περιφερειακό Συμβούλιο (και πλέον η αρμόδια Επιτροπή Περιβάλλοντος) έχει μόνο γνωμοδοτική αρμοδιότητα δεν αναιρεί τη μεγάλη σημασία της δημόσιας συζήτησης επί των Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Διότι πρόκειται για μια κορυφαία στιγμή διαφάνειας και δημοσιότητας για έργα και δραστηριότητες, που θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων και στο περιβάλλον. Γι’ αυτό και επιβάλλεται η πληρέστερη δυνατή ενημέρωση και προετοιμασία.
2. Οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι, που συμμετέχουμε στην Επιτροπή, πήραμε στα χέρια μας (όσοι τις πήραν …) τις εισηγήσεις της Δνσης Περιβάλλοντος την Τρίτη το μεσημέρι για να τις συζητήσουμε την Τετάρτη το πρωί ! Δεν μιλάμε για μία και δύο αλλά ούτε λίγο ούτε πολύ για είκοσι (!) Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, οι ογκώδεις φακέλοι των οποίων βρίσκονται στην Υπηρεσία και είναι αδύνατο να τους μελετήσει κανείς σε τόσο περιορισμένο χρόνο. Επομένως, αντί η κ. Καλογιάννη να με «πληροφορεί» για το αυτονόητο, ότι δηλ. έχω δικαίωμα να ενημερώνομαι για το περιεχόμενο των Μ.Π.Ε., θα ήταν προτιμότερο να μην καταργεί αυτό το δικαίωμα στην πράξη και να φροντίζει για τον έμπρακτο σεβασμό του.
3. Ως παράταξη θεωρούμε ότι την ίδια ευαισθησία, που (σωστά κατά τη γνώμη μας) επιδεικνύει η Περιφερειακή Αρχή για τα μέτωπα, που ανοίγει η κυβερνητική πολιτική (λ.χ. συγχωνεύσεις σχολείων, οι οποίες έχουν τεθεί για συζήτηση σε 3 διαφορετικά σώματα), θα έπρεπε πριν από όλα να την επιδεικνύει στα θέματα της δικής της λειτουργίας και ευθύνης. Από την άποψη αυτή αποκαλυπτική των προθέσεων της Περιφερειακής Αρχής είναι η υπαναχώρηση στο ζήτημα των έργων πρώτης κατηγορίας. Ενώ προηγήθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο η διαβεβαίωση ότι όλα τα σημαντικά έργα θα συζητούνται σ’ αυτό και όχι στην Επιτροπή, στην συνεδρίαση της Επιτροπής ο κ. Καχριμάνης ξεκαθάρισε ότι αυτό ισχύει μόνο για όσα η πλειοψηφία θεωρεί σημαντικά και μάλιστα όχι για συζήτηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο αλλά για απλή επικύρωση των αποφάσεων της Επιτροπής χωρίς περαιτέρω συζήτηση !
4. Το θέμα του πενταπλασιασμού των αντλούμενων ποσοτήτων υπογείων νερών από πολυεθνική εταιρία εμφιάλωσης, και μάλιστα πριν ολοκληρωθούν οι υδρολογικές μελέτες κατά λεκάνη απορροής για το υδατικό διαμέρισμα της Ηπείρου, η ιδιωτικοποίηση δηλαδή του υδάτινου πλούτου της περιοχής (απαράδεκτη κατά την άποψή μας), είναι αυτονόητο ότι συνιστά μείζον οικολογικό και πολιτικό θέμα και πρέπει να συζητηθεί κατά προτεραιότητα στο Περιφερειακό Συμβούλιο.
5. Η κ. Καλογιάννη έσπευσε να χαρακτηρίσει ψευδείς τις καταγγελίες μου για ενστάσεις Υπηρεσιών σε θέματα νομιμότητας. Επανέρχομαι και της υπενθυμίζω ότι δύο Διευθύνσεις της Περιφερειακής Ενότητας Ιωαννίνων (Ανάπτυξης και Βιομηχανίας – Ενέργειας - Φυσικών Πόρων) χαρακτηρίζουν ως στερούμενο νομιμότητας έργο που ενέκρινε η Επιτροπή. Άραγε ποιος από τους δυό μας ψεύδεται δημόσια ;Για την περιβαλλοντική ουσία πολλών έργων περιορίζομαι να επισημάνω ότι η πλειοψηφία της Επιτροπής δεν θεώρησε άξια προσοχής ούτε τη λειτουργία οχλούσας δραστηριότητας σε περιοχή Natura ούτε την ανάγκη συνολικής εξέτασης πολλών ομοειδών επενδύσεων στον ίδιο περιορισμένο θαλάσσιο χώρο ούτε τις επισημάνσεις της Υπηρεσίας για αδυναμία αυτοψίας. Όλα αυτά απαιτούσαν τουλάχιστον πιο εμπεριστατωμένη διερεύνηση.
6. Σχετικά με το ύφος της ανακοίνωσης της κ. Καλογιάννη : Αντί να αντιδρά με εκνευρισμό και απρεπείς χαρακτηρισμούς, είναι χρησιμότερο να φροντίσει στο εξής για την επαρκή προετοιμασία των συνεδριάσεων, την τήρηση μαγνητοφωνημένων πρακτικών και τον σεβασμό της διαφάνειας και της νομιμότητας.
7. Τέλος, σε ό,τι μας αφορά ως παράταξη, το «ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο» δεν θα σταματήσει την προσπάθεια να μην πληρώσουν ούτε οι εργαζόμενοι ούτε το περιβάλλον την κρίση του συστήματος και του μοντέλου ανάπτυξης και θα συνεχίσουμε να γινόμαστε «ενοχλητικοί» απέναντι στις μεθοδεύσεις και τους μηχανισμούς της αδιαφάνειας, της εμπορευματοποίησης και της στρεβλής αναπτυξιολαγνείας.