Από την εκπομπή του Κώστα Μπαξεβάνη «το κουτί της Πανδώρας»
Ο γνωστός δημοσιογράφος Thomas Friedman είχε πει πριν πολλά χρόνια ότι δυο είναι οι δυο μεγάλες υπερδυνάμεις του πλανήτη, οι ΗΠΑ και η Moody’s. Και οι δυο μπορεί να σε καταστρέψουν. Οι μεν ΗΠΑ ρίχνοντας βόμβες, καλή ώρα όπως γίνεται στη Λιβύη και η Moody’s κατεβάζοντάς σε μερικές βαθμίδες στην αξιολόγηση της. Αναφέρονται ότι οι 12 μεγαλύτεροι εκδότες δομημένων ομολόγων στον κόσμο, αναμεσάτους οι γνωστές JP Morgan, Morgan Stanley, Goldman Sachs, Lehman Brothers, Deutsche bank, κατέχουν το 80% περίπου των εκδόσεων και αντίστοιχα των αξιολογήσεων. Εκεί δημιουργήθηκε μια μεγάλη σύγκρουση συμφερόντων. Οι ίδιοι οι αξιολογητές δεν θα θέλανε να χάσουν αυτούς τους πελάτες και άρα δίνανε πολύ καλύτερες αξιολογήσεις από αυτούς που έφεραν τα προϊόντα που εκδίδανε. Από την άλλη πλευρά πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι στην ουσία υπάρχει δικαστική ασυλία των οίκων αξιολόγησης. Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο η βάση της νομικής τους υπεράσπισης είναι η πρώτη τροπολογία του συντάγματος των ΗΠΑ που αφορά την ελευθερία έκφρασης. Λένε, εμείς δεν προτρέπουμε κανέναν να αγοράσει ή να πουλήσει με βάση την αξιολόγησή μας. Μια άποψη λέμε, άρα δεν φέρουμε καμία ευθύνη εάν ο επενδυτής αποφασίσει τελικά να επενδύσει στο προϊόν. Και εδώ εμφανίζεται κάτι που είναι πραγματικά παράλογο. Έχουμε τις κυβερνήσεις που είναι οι ρυθμιστές των τραπεζών, να απαιτούν όταν ρυθμίζουν το κεφαλαίο των τραπεζών, αυτό γίνεται με τη συνθήκη βασιλεία II, να έχουνε μόνο αξιολογημένα προϊόντα στο χαρτοφυλάκιό τους, άρα λειτουργεί η αξιολόγησή τους σαν βεβαίωση και ταυτόχρονα αυτός που αξιολογεί και που στην ουσία δίνει μια βεβαίωση να μην καθίσταται υπεύθυνος για την αξιολόγηση που κάνει.Στην ουσία τα δικαστήρια στις ΗΠΑ ήταν αρνητικά απέναντι στο να επιβληθούν κυρώσεις στους οίκους αξιολόγησης. Μόνο όταν μπορούσαν να αποδείξουν δόλο ή κάποιο σκάνδαλο, μόνο τότε μπορούσαν να επιβληθούν κυρώσεις. Άρα έχουμε ένα είδος ασύλου για τους οίκους αξιολόγησης.Στο τραπεζικό σύστημα έχουμε το εξής. Στην περίοδο της ανόδου τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται. Στην περίοδο της κρίσης οι ζημιές που έχουν, επειδή έχει φτιαχτεί ένα δίχτυ ασφάλειας από κάτω, κοινωνικοποιούνται. Και τότε έρχεται το κράτος να στηρίξει αυτούς που κερδοσκοπήσανε την προηγούμενη περίοδο.
Ο γνωστός δημοσιογράφος Thomas Friedman είχε πει πριν πολλά χρόνια ότι δυο είναι οι δυο μεγάλες υπερδυνάμεις του πλανήτη, οι ΗΠΑ και η Moody’s. Και οι δυο μπορεί να σε καταστρέψουν. Οι μεν ΗΠΑ ρίχνοντας βόμβες, καλή ώρα όπως γίνεται στη Λιβύη και η Moody’s κατεβάζοντάς σε μερικές βαθμίδες στην αξιολόγηση της. Αναφέρονται ότι οι 12 μεγαλύτεροι εκδότες δομημένων ομολόγων στον κόσμο, αναμεσάτους οι γνωστές JP Morgan, Morgan Stanley, Goldman Sachs, Lehman Brothers, Deutsche bank, κατέχουν το 80% περίπου των εκδόσεων και αντίστοιχα των αξιολογήσεων. Εκεί δημιουργήθηκε μια μεγάλη σύγκρουση συμφερόντων. Οι ίδιοι οι αξιολογητές δεν θα θέλανε να χάσουν αυτούς τους πελάτες και άρα δίνανε πολύ καλύτερες αξιολογήσεις από αυτούς που έφεραν τα προϊόντα που εκδίδανε. Από την άλλη πλευρά πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι στην ουσία υπάρχει δικαστική ασυλία των οίκων αξιολόγησης. Όσο και αν σας φαίνεται παράξενο η βάση της νομικής τους υπεράσπισης είναι η πρώτη τροπολογία του συντάγματος των ΗΠΑ που αφορά την ελευθερία έκφρασης. Λένε, εμείς δεν προτρέπουμε κανέναν να αγοράσει ή να πουλήσει με βάση την αξιολόγησή μας. Μια άποψη λέμε, άρα δεν φέρουμε καμία ευθύνη εάν ο επενδυτής αποφασίσει τελικά να επενδύσει στο προϊόν. Και εδώ εμφανίζεται κάτι που είναι πραγματικά παράλογο. Έχουμε τις κυβερνήσεις που είναι οι ρυθμιστές των τραπεζών, να απαιτούν όταν ρυθμίζουν το κεφαλαίο των τραπεζών, αυτό γίνεται με τη συνθήκη βασιλεία II, να έχουνε μόνο αξιολογημένα προϊόντα στο χαρτοφυλάκιό τους, άρα λειτουργεί η αξιολόγησή τους σαν βεβαίωση και ταυτόχρονα αυτός που αξιολογεί και που στην ουσία δίνει μια βεβαίωση να μην καθίσταται υπεύθυνος για την αξιολόγηση που κάνει.Στην ουσία τα δικαστήρια στις ΗΠΑ ήταν αρνητικά απέναντι στο να επιβληθούν κυρώσεις στους οίκους αξιολόγησης. Μόνο όταν μπορούσαν να αποδείξουν δόλο ή κάποιο σκάνδαλο, μόνο τότε μπορούσαν να επιβληθούν κυρώσεις. Άρα έχουμε ένα είδος ασύλου για τους οίκους αξιολόγησης.Στο τραπεζικό σύστημα έχουμε το εξής. Στην περίοδο της ανόδου τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται. Στην περίοδο της κρίσης οι ζημιές που έχουν, επειδή έχει φτιαχτεί ένα δίχτυ ασφάλειας από κάτω, κοινωνικοποιούνται. Και τότε έρχεται το κράτος να στηρίξει αυτούς που κερδοσκοπήσανε την προηγούμενη περίοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ!