Ο λυγμός του Αχέροντα. Εκεί που σταματά ο Μύθος και ξεκινά η Σκληρή Αλήθεια

 

ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Ο Βαρκάρης του Αχέροντα

Ελληνικό καλοκαίρι, ο ήλιος με έχει κάψει και σαν τον  Έλληνα Ζορμπά γυμνός από τη μέση και πάνω, λόγω της ζέστης που έχει ξεκινήσει γρήγορα σήμερα και τα τζιτζίκια και αυτά πολύ νωρίς ξεκίνησαν το τραγούδι τους (Αλωνάρης μήνας, ε…..τι να κάνουν τα τζιτζίκια… .), έχω αρχίσει να περιποιούμαι τον «Τειρεσία» * μου από  το χάραμα,  αφού η δουλειά έχει αυξηθεί κι εγώ  πρέπει να έχω το πλεούμενο καθαρό με τις γλάστρες φρεσκοποτισμένες  και οι βασιλικοί να μοσχομυρίζουν για τους τουρίστες που με ανυπομονησία χαϊδεύουν τα φυτά για να μυρίζουν την ευωδιά τους που αναδύει από τα φύλλα τους.

Χθες βράδυ διάβαζα ένα απόσπασμα από τον Ζορμπά του Καζατζάκη και τούτα τα λόγια μου κέντρισαν την καρδιά μου, είχε απόλυτο δίκιο, ο συγγραφέας, για τις χάρες που έχει τούτος ο τόπος μας :

«Χαρά στον άνθρωπο, συλλογίζουμαι, που αξιώθηκε, προτού πεθάνει, ν’ αρμενίσει το Αιγαίο. Πολλές χαρές έχει ο κόσμος ετούτος [...] μα νά ’ναι χινόπωρο τρυφερό και να σκίζεις το πέλαο ετούτο, μουρμουρίζοντας τ’ όνομα του κάθε νησιού, θαρρώ δεν υπάρχει χαρά που να βυθίζει περισσότερο την καρδιά του ανθρώπου στην Παράδεισο».

                                                                                                   (Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, 1981: 27).

Σήμερα είναι κάπως περίεργα τα νερά του Αχέροντα, δεν κυλούν κελαρυστά, δεν παφλάζουν μελωδικά στο μικρόπλοιάριο, του έχουν κολλήσει εξωτερικά  πολλά φύκια βρώμικα…..

Τα νερά βγάζουν τέτοιον ήχο, σα να κλαίνε, και  δε με ξεγελούν οι παράξενες φωνές που ακούω  κατά καιρούς και οι οποίες αναδύουν μέσα από τον βυθό του ποταμού. Λένε πως παλιά εδώ μέσα στα νερά του ποταμού ζούσε μία μάγισσα που τη συντρόφευαν πολλές όμορφες θεότητες. Εκείνες, όταν η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη, σα θεές της ήρεμης θάλασσας,  έφευγαν από το υπόγειο παλάτι του βυθού για να έρθουν εδώ στο παλάτι της μάγισσας και να παίξουν στα ήρεμα και καθαρά  νερά του ποταμού.

Ήταν πολύ φιλικές με τους ανθρώπους και όσοι ήταν σαββατογεννημένοι μπορούσαν να τις δουν, να συνομιλήσουν μαζί τους, ενώ δεν έλειπαν και οι συμβουλές τους προς τους ανθρώπους. Λες να μιλούν οι νύμφες των νερών, αναρωτιέμαι,  για το κακό που ζουν στο υγρό παλάτι του ποταμίσιου βυθού, από την ασυνειδησία των ανθρώπων αγνοώντας τις ολέθριες συνέπειες στο οικοσύστημα του ποταμού μας και στη ζωή των κατοίκων;  Λες να κλαίνε οι βρυσομάνες πηγές του Αχέροντα που βλέπουν το αιώνιο ποτάμι να απειλείται  από τη μόλυνση των νερών, αφού η μανία του σύγχρονου ανθρώπου να κατασπαράσσει το φυσικό περιβάλλον και να  σκορπά τον θάνατο παντού, σε λίμνες, ποτάμια, θάλασσες, δάση, βουνά, δεν έχει τελειωμό;

Και το ραδιοφωνάκι, ενώ παίζει  το  τραγούδι:

Όμορφη και παράξενη πατρίδα 

ω σαν αυτή που μου `λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς ……….
Εγώ θα γράψω ένα άρθρο και θα μιλήσω για τον λυγμό του Αχέροντα και θα το κοινοποιήσω σε όλους τους κατοίκους,  σε όλους τους αρμόδιους Φορείς,  για να το διαβάσουν,  μήπως έτσι ευαισθητοποιηθούν και ανακόψουμε την καταστροφή που θέλουν να  προκαλέσουν στον ιστορικό τούτο ποταμό.  
«Μην υποτιμάτε την ευαισθησία, θεωρώντας την κάτι εύθραυστο. Είναι η πιο σκληρή δύναμη του κόσμου, που με αυτήν τον κατακτάς»,  είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις.

Η σκληρή και πικρή αλήθεια  είναι ότι κυριάρχησε στην εποχή μας η αξία του κέρδους και η εκποίηση όλων των αξιών.  Όπου βλέπεις  παρθένες ελληνικές ακρογιαλιές,  σπάνια φυσικά τοπία, πυκνόφυτα παρθένα δάση, ποτάμια – πηγή ζωής  και αναζωογόνησης  της φύσης χαίρεσαι για το ότι παραμένουν ακόμα ανέπαφα με τη βάναυση εποχή μας, ταυτόχρονα όμως ένα σφίξιμο πιάνει την καρδιά μας, για το πόσο θα μείνουν οι φυσικοί θησαυροί μακριά από την λεηλασία της στρεβλής ανάπτυξης, της πολεοδομικής ασυναρτησίας,  του ανύπαρκτου κράτους.

μονολογώ και λέω:  αθάνατα, αιώνια, επίκαιρα τραγούδια μεγάλων ελλήνων ποιητών   που μιλούν για τη  μαγεία τούτης της μικρής Ελλάδας με τον κολοσσιαίο πολιτισμό της και τα μαγευτικά φυσικά της στολίδια….. θάλασσες, ακρογιαλιές, κάμποι, βουνά, ποτάμια….

 Κοιτάζω  γύρω μου να δω και τους άλλους ψαράδες αλλά όλοι είναι αναστατωμένοι και τρέχουν πανικόβλητοι. Στη στιγμή αφήνω τη λάτρα του «Τειρεσία» και πιάνω κουβέντα μαζί τους….  Ο Μήτσος έχει πάρει το λόγο και με αγανάκτηση και οργή ξεστομίζει:  « Πολλά ακούγονται για τους αποδέκτες των βιολογικών καθαρισμών….

Πρέπει  να ξεσηκωθούμε… δεν πάει άλλο….. πάει το ποτάμι μας….. Πάει η ζωή μας…… Θα νεκρώσουν τα νερά…. πρέπει να σώσουμε τον Αχέροντα….. θα χαθεί και ο μύθος του, θα χαθεί και η ζωή μας. Είναι εκείνος που χαρίζει ζωή στον κάμπο του Φαναρίου…από εκείνον τρώμε ψωμί….ταΐζουμε τα σπίτια μας, γεμίζουμε τις αποθήκες μας με σοδειά….

Και η ιστορία του; Αιώνες τώρα ρέει  και μας πηγαίνει εκεί που σταματά η αλήθεια και ξεκινά ο μύθος…  Είναι παγκόσμια γνωστός… σπάνια φυσική κληρονομιά και εμείς καθόμαστε άπραγοι;….. Ποιον περιμένουμε ωρέ να μας πονέσει και να μας καταλάβει;….. Εάν δεν ξεσηκωθούμε, να φωνάξουμε, να κινητοποιήσουμε όλους τους Φορείς θα γίνει σαν τη Νεκρά θάλασσα…. Θα χάσουμε την πνοή του….

      Δίκιο έχεις, του απαντώ, πρέπει, αντί να πίνουμε τα ούζα μας στα καφενεία και να κάνουμε πολιτική στις καρέκλες και χωρίς επιχειρήματα, να κάνουμε άλλες ενέργειες ….Τρέξιμο στις αρμόδιες Υπηρεσίες. Με πόση μεγάλη ευκολία θέλουν να τοποθετήσουν αγωγούς αποχέτευσης στα ποτάμια και να τα μετατρέπουν σε αποδέκτες των λυμάτων;

Και μέσα στο Καλοκαίρι βλέπεις μια μεγάλη έκρηξη πολιτιστικών εκδηλώσεων με θεατρικές παραστάσεις,  χορευτικές εκδηλώσεις,  εκθέσεις ζωγραφικής και συναυλίες για να τονιστούν τα μεγέθη του ελληνικού πολιτισμού και όλη αυτή η δημιουργία και αναφορά στην ελληνικότητα και τις αξίες που θεμελιώθηκε ο πολιτισμός μας αποτελεί αντίφαση με την τραγικότητα που  διέπει την ελληνική φύση, έτσι όπως κακομεταχειρίζεται και προκαλούνται ανεπανόρθωτες βλάβες.  Ποιον πολιτισμό προβάλλουμε όταν η ελληνική φύση από εμάς τους ίδιους έχει δεχτεί τη μεγαλύτερη κακοποίηση, συγκριτικά με άλλες χώρες της Ευρώπης; 

Δείγμα πολιτισμού, δυστυχώς αρνητικό, είναι η βάρβαρη  συμπεριφορά των σύγχρονων Ελλήνων προς τους φυσικούς τους θησαυρούς.

Σε κάθε ευκαιρία η ηγέτιδα τάξη  εξυμνεί τις  παραλίες, τα ποτάμια, τις θάλασσες, τα ελληνικά νησιά, τα γραφικά χωριά, τις εύφορες πεδιάδες και όταν είναι να διατυπώσουν τα σοβαρά οικολογικά προβλήματα αλλά και τις συνέπειες με τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που δημιουργούν,  αποφεύγουν να δουν την αλήθεια κατάματα.

Γιατί εξυμνεί μόνο το μεγαλείο της ελληνικής Φύσης και δεν εμβαθύνει στα πολλαπλά τεράστια προβλήματα που έχουν οδηγήσει σε μεγάλη οικολογική κρίση στην Ελλάδα και δεν χτυπούν το πρόβλημα της ορατής σήμερα πια από όλους μας, έκπτωσης (κατάντιας και κατρακύλα) με την εφαρμογή των νόμων για την κάθε αυθαιρεσία αλλά και τη θέσπιση μέτρων που θα προστατέψουν την περαιτέρω καταστροφή στο φυσικό μας περιβάλλον.

Μόνο ένας επιφανειακός πατριωτισμός διακατέχει, αν όχι όλους αλλά τους περισσότερους που  διοικούν την πατρίδα μας, κάτι που μας κάνει να υποψιαστούμε ότι λίγες ελπίδες μπορούμε να έχουμε για αλλαγή ρότας, με απώτερο στόχο την επαναφορά μας στις παλιές αξίες.

Το θαύμα μπορεί να γίνει όταν συγκρίνουμε το θαύμα μιας ακόμα  μαγευτικής παραλίας που δεν την άγγιξε ο τεχνοκρατικός πολιτισμός, έναν παραδοσιακό οικισμό που τα πετρόκτιστα σπίτια  μας μεταφέρουν σε αλλοτινές εποχές με τους σπουδαίους μαστόρους και χτιστάδες, μία λίμνη που κοσμεί το περιβάλλον και ζουν εκεί ήρεμα τα ζώα της λίμνης, για να στραφούμε σε μία διαφορετική ποιότητα ζωής.

Και εάν το θαύμα ενεργήσει σαν μέτρο για το τι χάθηκε,  η  σύγκριση θα βοηθήσει να γίνει καταγραφή στο τι χάνεται στην Ελλάδα και πόση έκπτωση γίνεται καθημερινά ολοένα κι περισσότερο και πώς φτάσαμε στην έκπτωση στα πολυτιμότερα αγαθά της χώρας μας.

Απομένει σε εμάς ν’ αλλάξουμε τάχιστα νοοτροπία και αντιλήψεις, να αποκτήσουμε οικολογική και εθνική συλλογική κουλτούρα αλλά και να  δημιουργήσουμε, να καλλιεργήσουμε νέες γενιές καλύτερες από τη δική μας που θα σκεφτούν συλλογικά, θα διώξουν τον ατομικισμό και το προσωπικό συμφέρον. Τότε θα πω ότι ο λυγμός του Αχέροντα   θα πάψει   και τη θέση του θα πάρουν αριστουργηματικά τραγούδια. Αυτά που αιώνες τώρα  δημιουργούσε η δημοτική μούσα, ο λαϊκός ποιητής, τα βουνά, οι θάλασσες, τα ποτάμια, οι πηγές, τα δάση και οι ρεματιές,  οι απλοί άνθρωποι και η ιστορία τούτου του τόπου.

                                                  

                                                                   Ο Βαρκάρης του Αχέροντα

*Η ονομασία που έχω δώσει στη βενζίνα  μου, αναφέρεται στον μάντη Τειρεσία που ασκούσε τη μαντική τέχνη και στον Άδη.