Αχέροντας: Η αναστροφή το Μύθου. Από Πύλη εισόδου στον Κάτω Κόσμο, Πηγή Ζωής

Αχέροντας: Η αναστροφή το Μύθου. Από Πύλη εισόδου στον Κάτω Κόσμο, Πηγή Ζωής

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ*

Άρχισα εσχάτως να διαβάζω παραμύθια. Όχι, δεν αναφέρομαι στα πολιτικά προγράμματα ή τα δημοσιογραφικά κείμενα. Διαβάζω πραγματικά παραμύθια στα παιδιά μου. Και φαντάζομαι ότι με αυτή την… ιδιότητα με καλέσατε σήμερα εδώ. Ως καταναλωτού παραμυθιών.

Όμως, το ανά χείρας βιβλίο της Κατερίνας Ντάση είναι για να μας ξυπνήσει και όχι για να μας αποκοιμίσει. Είναι για να μας ταξιδέψει πέρα από τη «Γέφυρα». Να μας πάρει από τον ατομισμό και να μας μεταφέρει στο εμείς. Να μας ταρακουνήσει από την λήθαργο της αιωνιότητας, του «σε μένα θα τύχει» του «ωχαδερφισμού» και της «αθανασίας», στο τρωτό περιβάλλον της ζωής όπου η χαρά είναι η δοκιμασία (και η δοκιμή αναμφίβολα) αλλά και κοινή πορεία. Όχι πάντα με τον ίδιο βηματισμό αλλά, προς την ίδια κατεύθυνση…

Γιατί είναι σημαντικό το πόνημα αυτό της Ντάση:

1.Γιατί παίρνει ένα παλιό παραμύθι, τον Αχέροντα που αποτελεί την πύλη του κάτω κόσμου και το αντιστρέφει. Μετατρέπει τον ζωοδότη και ζωογόνο αυτό ποταμό, που καθιστά εύφορη την κοιλάδα του Φαναρίου, της Γλυκής, από πύλη θανάτου σε πηγή ζωής. Φοβερό εύρημα Κατερίνα η αναστροφή του μύθου στην σωστή-φυσική ροή του ποταμιού. Και βέβαια, είναι άριστο να σε νανουρίζουν να νερά του Αχέροντα και οι αρχές της ζωής…

2.Αναπτύσει το παραμύθι σε ένα οικείο, στους νέους, χώρο, περιβάλλον. Δεν τους πάει στην Χώρα του Ποτέ… Μ’αυτόν τον τρόπο δεν ενισχύει (απλώς;) τον πατριωτισμό αλλά καβαλάει το όχημα της καθημερινότητας, της εντοπιότητας της συνήθειας, της καθημερινής πρακτικής για την ενσωμάτωση του μύθου, του νοήματος. Είναι ένα παράδειγμα του πώς το παραμύθι δρα υποδόρια στην αντίληψη των παιδιών. Ζώντας και ζωντανεύοντας τον τόπο σου.

3. Αυτό, αλλά και η όλη δομή του βιβλίου, αποκαλύπτει ότι έχει γραφτεί από μορφωμένο άνθρωπο. Κυρίως δε από μορφωμένο εκπαιδευτικό. Όχι κάτι πολύ συνηθισμένο για να λέμε την αλήθεια. Η οποία, συγγραφέας, πιθανότατα ασυνείδητα, έφτιαξε ένα τοπικό παραμύθι για να περάσει ένα οικουμενικό μήνυμα.

Έτσι, με τις ιδιαιτερότητές μας, με τις συνήθειές μας, την ντοπιολαλιά μας και τα έθιμά μας μετέχουμε στο ευρύτερο. Για να το μπολιάσουμε και προκειμένου να μην αφομοιωθούμε απαρνούμενοι τους εαυτούς μας. Ίσως είναι ένα «παραμύθι»-οδηγός του τι να αποφύγουμε κατά την διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης και την παγκοσμιοποίηση…

4.Βεβαίως, το βιβλίο δεν ξεφεύγει από ορισμένες ηθικοπλασίες. (Το αγόρι «ξεκλειδώνει» το κορίτσι που είναι «ζαρωμένο» πίσω από μια τούφα στις όχθες του ποταμού κ.α….) Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Σε παιδιά απευθύνεται….

Όμως, ταυτόχρονα είναι και επαναστατικό. Το εφηβικό σκίρτημα βγαίνει και στην σκοτεινή πλευρά της κοιλάδας. Ευτυχώς… Το κορίτσι διαβαίνει τον… Ρουβίκωνα παρασυρόμενη από το ωραίο, το καλό το ανώτερο…

Θα έπρεπε η Πολιτεία να καταστήσει υποχρεωτική την μελέτη του στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση τόσο για την αιμοδοσία και την σεξουαλική αγωγή, όσο και για την δωρεά οργάνων.

5.Και η τελευταία ανατροπή της Ντάση: Αυτό το παραμύθι διαβάζεται από παιδιά σε ενήλικες…

Ας μας γίνει μάθημα λοιπόν και να διαβούμε όλοι μαζί το γεφυράκι της προσφοράς Ζωής.

Και κάτι ακόμη: Όσα γεφύρια και να πέσουν εμείς στην Ήπειρο θα συνεχίσουμε να στήνουμε νέα. Γιατί θέλουμε να φτάσουμε μακριά…

Καλοτάξιδο Κατερίνα!

 

*Απόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου της Κατερίνας Ντάση στην Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία- Αθήνα 15/4/2016