Ευτυχώς που...

Ευτυχώς που ο Νίκος Μπελογιάννης υπήρξε, πέραν των άλλων, και από τις πιο ευγενικές μορφές της Αριστεράς.

 Ευτυχώς!!!

Επειδή αλλιώς, θα σηκωνότανε από τον τάφο του να πει "ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ  να φτιασιδώνετε με το όνομά μου τη μνημονιακή πρακτική σας, να μοιράζετε ψευδαισθήσεις περί αριστεροσύνης, να προσπαθείτε να ξεχαστούν "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" σας...

Δεν χρειάζεται η μνήμη μου να τιμηθεί από ανθρώπους που οι πολιτικές πρακτικές τους εναντιώνονται στην ιδεολογία μου και στον αγώνα ζωής μου."

Τι και πόσο θράσος, αλήθεια!

 Σε μια εποχή που η κοινωνία χειμάζεται, που καθημερινά καθενός το σπίτι περνά ή κινδυνεύει να περάσει στα "χέρια τραπεζίτη", που τα "νταούλια" έγιναν μοιρολόγια ο Πρωθυπουργός να θεωρεί εαυτόν ως συνεχιστή των οραμάτων και των αγώνων μιας από τις πιο αυθεντικές μορφές της Αριστεράς.

Το ψέμα από μόνο του αποτελεί μια κακοήθεια... 

Η καπηλεία όμως αγγίζει τα όρια του κακουργήματος από ηθικής πλευράς.

Ό,τι παράσταση και να δώσετε κ. Πρωθυπουργέ η κατασυκοφάντηση του αριστερού χώρου έχει συντελεστεί ανεπιστρεπτί από την κυβέρνησή σας.

Και σεις, κ. Κουτσούμπα νομίζω πως δεν δικαιούσαστε -όχι ως άτομο αλλά ως χώρος- να δίνετε παρουσία σε εκδηλώσεις για τον Μπελογιάννη. 

Η ιστορία δείχνει επί του προκειμένου Ζαχαριάδη και δεν είμαστε όλοι ανιστόρητοι.

Ίσως όμως και να έχω άδικο... Ίσως και να μην είναι έτσι... Μπορεί το βαθύ νόημα αυτής της εκδήλωσης να είναι η ζωντανή απόδειξη πως η Αριστερά πλέον θάφτηκε μαζί με το σύμβουλο-αγωνιστή της. 

Κι όλα τα άλλα να είναι μεταλλαγμένη αριστερίζουσα σούπα...

Σταύρος Κώστας