Εύα,… το μήλο τώρα το λένε εξουσία

 
Της ΔΩΡΑΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑ*
 
 Είναι γεγονός ότι η σύγχρονη κοινωνική εμπειρία, πολλές φορές, μας έχει κάνει μάρτυρες μεταλλάξεων  σε προσωπικές απόψεις και εφαρμοζόμενες πρακτικές.
Τούτο όμως, που συμβαίνει τις τρέχουσες μέρες με μια μεγάλη μερίδα στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ,συμπεριλαμβανομένου σαφώς και του επικεφαλής του, Αλέξη, είναι πραγματικά πρωτόγνωρο και ουσιαστικά ξένο από τις συνήθειές μας και κυρίως εκείνες των αναμενόμενων προσδοκιών από έναν αριστερό χώρο.
Καταρχήν ας επιστρέψουμε κανένα μήνα περίπου πριν, όταν ο Αλέξης Τσίπρας «χτυπιόταν» για την ενότητα της Αριστεράς και καλούσε σε κοινή κάθοδο τη ΔΗΜ.ΑΡ. και το Κ.Κ.Ε. για να επωφεληθούν το πλεονέκτημα (bonus) των 50 εδρών. Πόσο αλήθεια μελάνι χύθηκε γι’ αυτό το παραμύθι και πόσοι λαιμοί έκλεισαν για να στιγματίσουν τους αρνητές της «πρότασης – Αλέξη»! Δεν ήξερε; Δεν ρώταγε;. Σιγά μη δεν ήξερε ότι αυτό ήταν ανέφικτο, αφού θα επρόκειτο για συνασπισμό κομμάτων, που αυτομάτως ακύρωνε την πριμοδότηση των 50 εδρών. Τώρα, που οι δημοσκοπήσεις παίζουν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ακόμη και πρώτο κόμμα, και ρώτησε και έμαθε και ως εκ τούτου συνέθεσε τις συνιστώσες του σε ενιαίο κόμμα για το κομματικό του «ταμείο», ξεχνώντας  φυσικά τις πρότερες αποδοκιμασίες του για τον όντως άδικο εκλογικό νόμο (ή όταν ισχύει προς όφελός του γίνεται λιγότερο άδικος έως και δίκαιος;). Λέτε να τον επηρέασε ο δοτός πρώην Πρόεδρος της ΓΣΕΕ και πρώην Πασόκος κ. Ραυτόπουλος (δεκαετία 80), που τώρα είναι σύμβουλός του;
Ανέκαθεν για τους αντικειμενικούς και μη φανατικούς πολίτες (ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης) στον αριστερό πολιτικό ή οπαδό αποδίδονταν ορισμένα χαρακτηριστικά από αυτά που θεωρούνται κλασικές αρχές ή, αν θέλετε, αρετές της ορθής πολιτικής έκφανσης και πρακτικής. Ειδικότερα, οι αριστεροί λειτουργούν με βάση τη συνέπεια, τη μετροέπεια, τη σοβαρότητα, την εκλογίκευση των ιδεολογικών τους πεποιθήσεων, τη συγκροτημένη επιχειρηματολογία που στοχεύει να ενεργοποιήσει το πολιτικό σκεπτικό και τη λογική του ακροατηρίου και σαφώς δεν χαρακτηρίζονται από δημαγωγικό λόγο, «εύπεπτη» υπεραπλουστατευτική συνθηματολογία που «χαϊδεύει» και ευφραίνει το θυμικό οδηγώντας σε συναισθηματική εκτόνωση. Το συμπέρασμα δικό σας.
Επίσης, το πρόδηλο πείσμωμα με τις αντιδράσεις που το συνοδεύουν είναι περισσότερο συχνό φαινόμενο της παιδικής ηλικίας ή όσων παλιμπαιδίζουν. Ποιο πολιτικό μήνυμα περιείχε η «παράσταση Τσίπρα» στο Παρίσι με τα λογοπαίγνια και τις προειδοποιητικές νουθεσίες και κηρύγματα στον Ολάντ; Αν αυτά είχε σκοπό να του πει όταν εναγωνίως επιζητούσε συνάντηση μαζί του μετεκλογικά, τότε καλώς και πέραν των επικλήσεων του πρωτοκόλλου δεν τον δέχτηκε εκείνος (και ως τι βέβαια να τον δεχόνταν). Τώρα θέλετε υπολείμματα μνησικακίας από εκείνη την απόρριψη, θυμός από την πρόσκληση Ολάντ στο Βενιζέλο, ότι κι από αυτά να συμβαίνει δεν αποτελούν σοβαρές και πολιτικές αιτίες για την αμφιθεατρικού τύπου εμφάνισή του Τσίπρα σε μία προς το παρόν –τουλάχιστον- φίλα προσκείμενη χώρα.
Και αφήνοντας τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο «όνειρο ζω μη με ξυπνάτε», ας πάμε και στον αντίπαλο πόλο, αυτόν της Νεοδημακρατικοσυμμαχικής, με κάμποσο από ΛΑΟΣ, παράταξης. Δεν μπορώ πραγματικά να ερμηνεύσω τι στο καλό οδηγεί το Σαμαρά να συνθέσει αυτή την, επιεικώς χαρακτηριζόμενη, συνοθυλευματική καρικατούρα. Η δίψα για εξουσία; Το βρίσκω πραγματικά λιγοστό αίτιο για τέτοιον πολιτικάντικο ερασιτεχνισμό. Αλχημιστική τάση να ενώσει το σκληρό εθνικιστικό κομμάτι της Δεξιάς με ό,τι πλασάρεται ως κεντροδεξιό; Επικίνδυνο. Είδατε, όμως, πόσο εύκολα γίνονται οι (αν υπάρχουν) ιδεολογικές υπερβάσεις για χάρη του σανού; Αχ! Πατρίδα μου γλυκιά, πίτα λαχταριστή που είσαι!
Όσο και να σας φανεί παράξενο, εγώ θα αναφερθώ και στο Βαγγέλη Βενιζέλο. Όχι γιατί πιστεύω ότι έχει προοπτική εξουσίας στην τρέχουσα εκλογική αναμέτρηση, αλλά από ανθρώπινη –και μόνο- αλληλεγγύη σε ένα άτομο που δίνει τον υπαρξιακό του αγώνα. Τι θέλω να πω; Είναι ένα απτό παράδειγμα θύματος παραπολιτικών επιλογών. Αν στις παρελθοντικές εσωκομματικές πασοκικές εκλογές μεταξύ ΓΑΠ-Βενιζέλου επικρατούσαν πολιτικά κριτήρια και όχι θειτσίστικοι συναισθηματισμοί στη βάση (το παιδί του Ανδρέα κ.λπ.) και πολιτικές σκοπιμότητες σε επίπεδο κορυφής (ας πάμε όλοι με τον αναλώσιμο, ώστε οσονούπω να έρθει η σειρά μας), ενδεχομένως ούτε η χώρα θα καταντούσε έτσι ούτε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τώρα, Βαγγέλη, αποτελείς μετεμψύχωση Θερβαντικού ήρωα.
Ας πάμε και στο Φώτη Κουβέλη. Τον Πρόεδρο της ΔΗΜ.ΑΡ. Αυτόν που ΣΙΓΟΥΡΑ θα στήριζε και θα συμμετείχε σε κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ. , που θα ήταν το αριστερό δεκανίκι τους. Για όσους διαθέτουν κρίση και μνήμη, ήταν το πρόσωπο και ο χώρος που δέχτηκε την περισσότερη λάσπη προεκλογικά. Τα μετεκλογικά γεγονότα άλλα απέδειξαν. Η κρίση δική σας. Η λάσπη, επιστρέφεται ως μπετοναρισμένη αλήθεια.
*Η Δώρα Χουλιάρα είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ.