ΑΛΛΟΥ ΒΑΡΟΥΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ Η ΝΥΦΗ

ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ..........

ΜΕΡΟΣ Β’

Η πολιτική παρακμή έχει την πρωτιά

Διανύουμε ήδη τον τρίτο μήνα διακυβέρνησης της χώρας από την αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και παρατηρούμε ότι, πέρα από τις διαπραγματεύσεις για το χρέος που αντικρούουν στις βαρύγδουπες κραυγαλέες  δηλώσεις, περί σχισίματος του Μνημονίου μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων, πρώτο της μέλημα με την άνοδο στην εξουσία είναι να γευτούν τη μαγεία της καρέκλας της εξουσίας,  ορισμένα «γνωστά τοις πάσης» κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία φανατισμένα και στερημένα από τέτοιες απολαύσεις (εννοώ την κατάληψη ανώτερης θέσης που θα έχει ως στόχο το έργο για κοινωνικό όφελος και όχι καλύπτοντας την ανθρώπινη ματαιοδοξία- “καταλαμβάνω μία θέση για να αποδείξω ποιος είμαι” και “λύνω και δένω”, παραγνωρίζοντας πως οι δημόσιες θέσεις είναι για κοινωνικό και πολιτικό έργο και όχι για προβολή και ικανοποίηση προσωπικών στόχων και φιλοδοξιών) στελεχώνοντας  έτσι με τον χειρότερο τρόπο, αντίθετα  με  όσα είχαν καταδικάσει,  κραυγάζοντας, λοιδορώντας τις προηγούμενες κυβερνήσεις για τα  «κακώς κείμενα», και διαμηνύοντας πως εκείνοι δεν θα εφαρμόσουν ποτέ τα αντίστοιχα  του άρρωστου πολιτικού συστήματος και του κομματικού κράτους, διαψεύδοντας δυστυχώς τις περίτρανες δηλώσεις και προεκλογικές τους υποσχέσεις με τα  όσα συμβαίνουν και λαμβάνουν χώρα το τελευταίο τρίμηνο στην Ελλάδα της “ παρακμής του οράματος, των ιδεών και των αξιών”.

Η αδημονία και το άγχος για την ανάληψη εξουσίας έκανε πολλά από τα τοπικά «στελέχη» του ΣΥΡΙΖΑ ( για ποια στελέχη να μιλήσουμε;;; αυτούς που ανά Νομό άλλαζαν κομματικό κοστούμι, αυτούς που έτρωγαν και έπιναν με όλες τις κυβερνήσεις, αυτούς  που μεταπήδησαν από τον μεγάλο πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ για να πάνε εκεί που θα είναι το “μέλι της εξουσίας”, μη έχοντας πλέον να ωφεληθούν τίποτε άλλο από  το απολεσθέν ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος; Και αλήθεια αναρωτιέμαι στελέχη μπορούμε να  χαρακτηρίσουμε  εκείνα που έχουν ενστερνιστεί την αριστερή ιδεολογία εκ πεποιθήσεως και λειτουργούν με ένα συγκεκριμένο  τρόπο σκέψης, με την λεγόμενη  αριστερή ιδεολογία  και δεν την έχουν ως πρόσχημα για να φορέσουν το πορτοκαλί κουστούμι,  έτσι ώστε να ενταχθούν στον κομματικό στρατό του ΣΥΡΙΖΑ και να πάρουν κανένα λάφυρο από τη νίκη. 

Αυτοί συνδιοικούσαν τόσα χρόνια  καλυπτόμενοι από τον μανδύα της Σοσιαλδημοκρατίας  και του Νεοφιλελευθερισμού  για να νέμονται υψηλές θέσεις και να διαχειρίζονται τα ταμεία του κράτους.

Το σταλινικό ένστικτο ορισμένοι από αυτούς το είχαν σε λανθάνουσα κατάσταση για ευνόητους λόγους. Τώρα βρήκαν την ώρα να το κάνουν πράξη.

Πήραν τα πάντα και αναρριχήθηκαν σε ύψιστα κλιμάκια με την έρπουσα τακτική τους.

Αλήθεια πόσο «φθηνός» μπορεί να γίνεται ο  άνθρωπος;

Ευτελίζεται χρησιμοποιώντας  ασύδοτη δημαγωγία και λασπολογία κατά προσώπων που συνειδητά αλλά και σταθερά εξέφραζαν και εκφράζουν μία συγκεκριμένη πολιτική φιλοσοφία και ιδεολογία, τα οποία ποτέ δεν καρπώθηκαν θέσεις ως αντάλλαγμα  για τον πολιτικό τους αγώνα που επί πολλά έτη πίστεψαν, που βρέθηκαν στο ίδιο μετερίζι με τα τρανταχτά κομματικά στρατιωτάκια που άλλοτε δήλωναν μέλη ενός άλλου κόμματος και τώρα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της Αριστεράς για να είναι ξανά μέσα στη νομή της εξουσίας.

Εδώ και δυόμισι μήνες βιώνουμε στην Ελλάδα τη νέα πολιτική κατάσταση, όπου ο ελληνικός λαός καταψήφισε  τα λάθη του παρελθόντος, τις πελατειακές σχέσεις, τον κομματικό στρατό, τους κομματάρχες, τους κομματικούς μηχανισμούς, τους εντολοδόχους της κομματικής γραμμής, τους στρατιώτες που υπακούουν και εκτελούν εντολές για την πειθαρχία και την επιβολή μιας πολιτικής με στενούς ορίζοντες για τον έλεγχο της συλλογικής συνείδησης, τους μαλιστάνθρωπους, που θα φέρουν εις πέρας την αποστολή τους και για αντάλλαγμα θα έχουν ένα δώρο: την κατοχή μίας ανώτερης θέσης στη δημόσια διοίκηση ή θα μπορούν να διαμορφώνουν εκείνοι το πλαίσιο σε τοπικό επίπεδο για το ποιοι θα προωθούνται και ποιοι θα απορρίπτονται, έτσι ώστε να δημιουργήσουν ένα στράτευμα, επίλεκτο σώμα που θα ελέγχουν το σύνολο της δημόσιας διοίκησης. Κατάληψη εξουσίας σημαίνει αυτό, με ένα σκληρά αντιδημοκρατικό τρόπο και μία κουλτούρα που διέπει τη νομενκλατούρα του Σοβιέτ.

Εκείνο που σε κάνει να γελάς σήμερα είναι η πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά ανθρώπων που έχουν φορέσει την έπαρση και την αλαζονεία της εξουσίας, αγνοώντας πως η εξουσία δεν είναι δεδομένη και αιώνια. Δυστυχώς επειδή δεν είναι πολύς ο καιρός που πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, εξ αυτών και ο τοπικός βουλευτής Κώστας Μπάρκας δήλωνε και έκανε επερώτηση για τους εργαζόμενους των διοδίων του Ακτίου. Τι έχει να πει σήμερα ο κυβερνητικός βουλευτής Κ. Μπάρκας και όλοι γενικότερα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όταν κατέβαιναν σε διαδηλώσεις, όταν μιλούσαν για κατάλυση της δημοκρατία, όταν εκείνοι υποκινούσαν τους διαδηλωτές για καταστροφικές διαδηλώσεις, επικίνδυνες για την κοινωνική περιουσία αλλά και την εικόνα της χώρας σε διεθνές επίπεδο, όταν διατάρασσαν την πολιτική ζωή, όταν δεν συναινούσαν σε κανένα μείζον θέμα για τη σωτηρία της πατρίδας, όταν μηδένιζαν τους πάντες και τα πάντα, όταν εκείνοι χαρακτήριζαν ότι το «Καλό» στη χώρα ήταν εκείνοι και για να διώξουν το «Κακό» έπρεπε να μηδενίσουν καθετί μα δυστυχώς το καθετί.

Με θλίψη παρατηρούμε  σήμερα στήνονται καπετανάτα με διαχειριστές εκείνους που μιλούν με φανατισμό για το δικό τους λάβαρο, για την επιβολή της πολιτικής κάθαρσης σε επίπεδο νομού που βάζουν το κοστούμι που έχει πορτοκαλί χρώμα, ενώ πριν από δύο χρόνια φορούσαν το πράσινο κοστούμι και εκλιπαρούσαν για μία θέση στο Δημόσιο ή για κάποια  μικροκομματική εξυπηρέτηση  δίχως να έχουν ίχνος αξιοπρέπειας της πολιτικής άποψης.  Απλούστατα δεν είχαν άποψη, απλά έβλεπαν συμφεροντολογικά πώς θα πάρουν ένα κοκαλάκι από την εξουσία.

 Και εδώ πρέπει να  θυμηθούμε το αντιδραστικό  αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι: «Οι Δαιμονισμένοι», όπου μας κάνει να σκεφτούμε ότι η μεταπολιτευτική αριστερά στην Ελλάδα εκκόλαπτε  ανθρώπους που πίστευαν πως είναι Πιότρ Στεφάνοβιτς, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά Στεφάν Τροφίμοβιτς.

Και μάλιστα, ο πολιτικός μηχανισμός όλος του ΣΥΡΖΑ  στη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία δημιούργησαν έναν αριστερό πολιτικό λόγο στον οποίο το επίκεντρο ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός, δηλαδή η Αριστερά, η αριστεροσύνη πλέον κρινόταν σε σχέση με τον εαυτό της και όχι σε σχέση με την ταξική της αναφορά, η Αριστερά μιλούσε περισσότερο για την Αριστερά και λιγότερο για την κοινωνία που ήθελε να εκπροσωπήσει.

 Συνακόλουθα, δημιουργήθηκε και ένα είδος στελέχους της Αριστεράς που αποκόπηκε από την κοινωνική δράση και μας γεμίζει με κοινωνική θλίψη να βλέπουμε να συμπεριφέρονται χειρότερα από εκείνους που κατηγόρησαν οι  «αριστεροί της προόδου».

Δεν θέλαμε να δούμε το τέρας του μηδενισμού και της τρομοκρατίας, για να καταφέρουν να γαντζωθούν στην εξουσία. Ο ρόλος της Αριστεράς ήταν άλλος, να φέρουν το νέο, το ριζοσπαστικό, το πολιτικά διαφορετικό που θα έβαζε τι βάσεις για μια άλλη κουλτούρα και πολιτική συμπεριφορά.