Από την Λαμπρίνα Κώστα
ΓΛΥΚΙΑ ΜΑΣ Κα ΡΙΚΗ ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ
Κανείς δεν έχει αμφιβολία πως το Δημοτικό σχολείο αποτελεί ίσως και τον πιο σημαντικό σταθμό στην ζωή ενός παιδιού στην πορεία προς την εφηβική ηλικία και εν τέλει στην ενηλικίωση. Το δημοτικό σχολείο για εμένα ήταν η πιο ξέγνοιαστη περίοδος της ζωής μου, και πλέον μια ευτυχισμένη ανάμνηση.
έξι χρόνια πριν, το 2009, την χρονιά που ολοκλήρωσα την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή μου ή αλλιώς το Δημοτικό σχολείο, δόθηκε τόσο σε εμένα όσο και στους υπόλοιπους συνομήλικους φίλους και συμμαθητές μου ένα αναμνηστικό μενταγιόν, ώστε να θυμόμαστε τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί αυτά τα 6 χρόνια. Ένα απλό μεταλλικό μενταγιόν, με ένα ραντεβού-υπόσχεση:«Ενθύμιον Αποφοίτησης. 20/6/2015, 8μμ, στο σχολείο μας»
Αρχικά όλοι μας βλέπαμε αυτή τη συνάντηση ως κάτι πολύ μακρινό, κάτι απίθανο, κάτι το οποίο το πιο σίγουρο να μην συνέβαινε ποτέ. Και έφτασε το 2015, και όλοι φτάσαμε στην Γ’ Λυκείου. Μια χρονιά γεμάτη άγχος, νεύρα, πανικό, αγωνία. Ήδη από τον Ιανουάριο του 2015, άρχισα να συγκρίνω το τότε με το τώρα. Την ξεγνοιασιά με την αγωνία και την βιασύνη, την καθημερινή ανυπομονησία για το σχολείο με την φετινή καταναγκαστική σχεδόν παρουσία. Το ύψος μου τότε με το ύψος μου τώρα! 
Η συνάντηση αυτή πραγματοποιήθηκε την καθορισμένη ημερομηνία και ώρα, με όχι απόλυτη απαρτία, όπως ήταν αναμενόμενο. Το αποτέλεσμα άκρως νοσταλγικό αλλά και πολύ διασκεδαστικό. Αστειευόμασταν, γελούσαμε, και γενικότερα ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα! Θα έλεγε κανείς πως αλλάξαμε μόνο εμφανισιακά! Το κλίμα ήταν ευχάριστα γνώριμο και οικείο, και ας είχαμε να ιδωθούμε μόνο από το πέρας των ενδοσχολικώνεξετάσεων..! Μπορεί να είχαμε διαχωριστεί ως τμήμα, αλλά παραμείναμε όλοι μαζί στα ίδια κτήρια, χωρίς ποτέ να έχουμε ουσιαστικά χωριστεί. Μεγάλη έκπληξη η παρουσία της δασκάλας μας στις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού, η οποία μας παρείχε τα βασικότερα εφόδια για την μετέπειτα σταδιοδρομία μας. Η Φρειδερίκη Γαλανή, η δική μας «κυρία Ρίκη», βρισκόταν στο πλάι μας όχι μόνο τα δύο πρώτα χρόνια της φοίτησης μας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και όλα τα επόμενα, μέχρι να αποφοιτήσουμε. Στο δυναμικό μας βρίσκονται άπειρα project, θεατρικές παραστάσεις, επισκέψεις συγγραφέων, και εργασίες, πάντα υπό την επίβλεψη και πρωτοβουλία της. Ευτυχώς, δεν μείναμε αδρανείς ποτέ! Και αυτή η συνεχής ενέργεια, οι δραστηριότητες, οι μελοποιήσεις, άφησαν όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε όλους τους άλλους τις πιο γλυκές αναμνήσεις!
Μαζί με το κουτί με τα παγωτά που μας κέρασε, η δασκάλα μας έφερε και τους στίχους ενός ποιήματος, χειρόγραφους, με την χαρακτηριστική γραφή της. «Πέντε Γράμματα», του Μάνου Χατζιδάκι.
Το πρόσωπό του σύννεφο Το πέρασμά του μπόρα
Κι η ομορφιά του σύνορο
Για της καρδιάς τη χώρα
Απόψε ανοίγει ο άνεμος
Του νου τα παραθύρια
Για να περάσει ο άγγελος
Με τ’άχραντα μυστήρια
Στον ουρανό σκαρφάλωσα
Τον κόσμο να μετρήσω
Κι είδα την άσπρη θάλασσα
Που θα σε φέρει πίσω
Είδα κατάρτι γυρισμού
Κι ένα πουλί του νότου
Με το κρυφό μαράζι του
Και το παράπονό του
Πέντε γράμματα
Ταιριάξανε και κάναν την αγάπη
Πέντε γράμματα
Γεννήσανε τον πόνο και το δάκρυ
Πέντε γράμματα
μας παν ως του παράδεισου την άκρη
Στο τέλος, μια αφιέρωση προς όλους μας.
«Αφιερωμένο στις ‘’μικρές μου αγάπες’’. Να ζήσετε ότι ονειρεύεστε, καλή σταδιοδρομία στη ζωή σας. Η δασκάλα σας, Φρειδερίκη Γαλανή»
! Είθε αυτή η συνάντηση να αποτελέσει την αρχή για πολλές ακόμη!
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΟΥ Κα ΡΙΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ!