Το μετέωρο βήμα της Αριστεράς

Γράφει ο 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΑΧΟΠΑΝΟΣ

Τα κρατίδιο της Κομμαγηνής που ’σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια 
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια

Γιώργος Σεφέρης, Τελευταίος Σταθμός

Φτάσαμε, λοιπόν, εδώ που φτάσαμε. Στο πιο κρίσιμο ίσως σημείο του μεταπολιτευτικού μας βίου. Στο σημείο μηδέν. Που οι Έλληνες σκέφτονται πυρετωδώς την επόμενη μέρα. Και μετεωρίζονται ακροβατώντας βασανιστικά πάνω στο σύρμα που ενώνει την πατρίδα τους με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα συμβούλια που σχεδιάζουν το μέλλον των λαών και παίρνουν τις ανάλογες αποφάσεις. 
Και φτάσαμε σε τούτη την ώρα της αναμενόμενης άλωσης γιατί όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης  η Αριστερά, αντί να είναι ενωμένη και στραμμένη κατά του συστήματος, χωρίστηκε σε ομάδες που χώθηκαν στα χαρακώματα για να πολεμούν η μία την άλλη. Μια Αριστερά κατακερματισμένη και βουτηγμένη στη βεντέτα και στην επίδειξη, μια Αριστερά κατώτερη των περιστάσεων επόμενο ήταν να στεγνώσει κουρασμένη από τις κάθε είδους συγκρούσεις και αψιμαχίες. Κι όσο στέγνωνε αυτή και μαζευότανε σαν το σκαντζόχοιρο μέσα σ’ ένα τοπίο εσωστρέφειας, τόσο άφηνε το γήπεδο ελεύθερο για να φτιάχνουν μόνοι τους και απερίσπαστοι οι καπιταλιστές το παιχνίδι τους και να παίζουν δίχως αντίπαλο.  
Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, οι όροι του παιχνιδιού κατασκευάζονται απ’ την αντίπερα όχθη και την αντίπαλη ταξική ομάδα. Κι αυτή έχει σαφή στόχο και ξεκάθαρο προσανατολισμό: τη μακροημέρευσή της και την απόλυτη επικράτησή της. Και διαθέτει ποικίλους μηχανισμούς για να χειραγωγεί, να εκφοβίζει και να δημιουργεί συγχύσεις στο μυαλό των ανθρώπων. Όσο η Αριστερά υποτιμούσε τον αντίπαλό της και εθελοτυφλούσε μέσα στη βουλησιαρχία της, τόσο γιγάντωνε ο αντίπαλος και κέρδισε διαρκώς έδαφος σ’ αυτόν τον αγώνα ζωής και θανάτου. 
Ήρθαν όμως τα πράγματα έτσι και η βαθιά κρίση του συστήματος έφερε την Αριστερά στο προσκήνιο. Αυτή την Αριστερά, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους. Γιατί, αν καθίσουμε να κάνουμε αναλύσεις για το ποιος είναι πραγματικός Αριστερός και ποιος όχι, θα βουτήξουμε στη συνήθη ανόητη βυζαντινολογία οργανώνοντας συνέδρια και συνόδους και σπαταλώντας τον πολύτιμο χρόνο μας, ενώ οι άλλοι θα κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους, αξιοποιώντας το πανάρχαιο δόγμα τους «διαίρει και βασίλευε». 
Και λοιπόν; Οι άλλοι, λοιπόν, Αριστεροί, αυτοί που δε βρίσκονται στο κυβερνητικό, ας το πούμε, προσκήνιο, διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο! Βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Και περιμένουν κι αυτοί, καθώς κι οι ταξικοί τους αντίπαλοι, ν’ αποτύχει η Αριστερά που κυβερνά και να πιάσουν ξανά τα ηνία της άμαξας οι προηγούμενοι: αυτοί που πιστεύουν στο σύστημα και το ευλογούν και δουλικά γονατίζουν μπροστά του. Αντί οι Αριστεροί να ενωθούν και να ενώσουν περισσότερο το λαό για να κερδίσει τη θέση και το μερίδιο που του πρέπει απ’ τον πλούτο της γης, αυτοί επιδίδονται ξανά σε βαθυστόχαστες κουραστικές αναλύσεις περιμένοντας με τις θεωρίες να σαπίσει το φρούτο και να πέσει μόνο του απ’ το δέντρο.  
Όσοι, ωστόσο, δηλώνουν Αριστεροί και αγωνιούν αληθινά για το μέλλον του τόπου, καλούνται σήμερα να σηκώσουν στις πλάτες τη γη σαν τον Άτλαντα και μέσα τους βαθιά να πιστέψουν και να διακηρύξουν πως η κυβέρνησης της Αριστεράς δεν είναι απλά ένα πείραμα. Ούτε μια παρένθεση, μια ιδιοτροπία ή ένα λάθος της ιστορίας, όπως τη φαντάζονται και την ξορκίζουν οι άλλοι. Είναι, αντιθέτως, μια ιστορική αναγκαιότητα κι ένα αίτημα της κοινωνίας, ελληνικής και ευρωπαϊκής, ν’ αλλάξει η φορά των πραγμάτων και να γίνει ο άνθρωπος ο μοχλός της ζωής. Κι αν χαθεί αυτή η ευκαιρία και γυρίσει η Αριστερά ξανά στη μιζέρια της γκρίνιας και της διαφωνίας, δεν είναι που το άδοξο αυτό τέλος θα το χρεωθεί ολόκληρος ο κόσμος της Αριστεράς. Είναι που θα σβήσουν τα φώτα στον κόσμο μας και θα κάνουν καιρό πολύ ν’ ανάψουν ξανά. 
Και δεν είναι η διαφωνία που κάνει κακό. Αντιθέτως μάλιστα. Η διαφωνία είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας και της προόδου. Είναι η πολεμική και η άκριτη απόρριψη που πληγώνουν και ζημιώνουν. Είναι η προκατάληψη και η φλυαρία. Είναι η αποθέωση της διαφωνίας και ο δογματισμός. Είναι ο ηγεμονικός εγωισμός και ο εσώτερος φόβος μπροστά στο πιθανό τέλος του. Όταν βιάζεις την ιστορία και επισπεύδεις αλόγιστα τα γεγονότα και τις εξελίξεις, το πιο σίγουρο είναι πως οι πράξεις του βιασμού και της επίσπευσης πολύ σύντομα θα σ’ εκδικηθούν και θα σ’ ανατρέψουν. Και σε τούτη την κρίσιμη καμπή δεν έχει κανείς το δικαίωμα ούτε να βιάζει την ιστορία ούτε να επιταχύνει ανεύθυνα και επικίνδυνα τα γεγονότα. Γιατί το κόστος μετά θα γίνει αφόρητο και το βάρος αβάσταχτο.