Η λίμνη Ζηρού βρίσκεται σχεδόν 2χλμ δυτικά της Φιλιππιάδας.
Το όνομα της έχει σλαβική προέλευση , και η δημιουργία της οφείλεται στην τεκτονοκαρστική δραστηριότητα της περιοχής όπως διαβάζουμε και στο wikipedia στο σχετικό λίμα.
Οι διαστάσεις της είναι 900μΧ600μ και ο υδροφόρος ορίζοντας είναι ίδιος με του ποταμού Λούρου. Η λίμνη συνορεύει βόρεια με τον λόφο Κοκκινοπηλός όπου ανακαλύφθηκαν λίθινα εργαλεία προϊστορικής περιόδου, ενώ ανατολικά σε κοντινή απόσταση ρέει ο ποταμός Λούρος.
Στις όχθες της λίμνης κτίσθηκε από Αυστριακούς αρχιτέκτονες το 1947-49 η Παιδούπολη Ζηρού οπού περιέθαλπτε ορφανά παιδιά με πρωτοβουλία της βασίλισσας Φρειδερίκης (ανέξοδη φιλανθρωπία για να δει και ο λαουτζίκος πως ενδιαφέρονταν για αυτόν η μεγαλειότατη). Το 1965 μετά από ισχυρό σεισμό πολλά από τα λιθόκτιστα κτίρια υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές.
Σαν παιδί θυμάμαι τις γιαγιάδες να μας λένε για τις δύο αδερφές που κατοικούσαν στην λίμνη. Η μία πλούσια και η άλλη φτωχή. Τα παιδιά της φτωχής σιτίζονταν από τα υπολείμματα των τροφών και ντυνόταν με τα ρούχα που δεν ήθελαν τα παιδιά της πλούσιας.
Η φτωχή αδερφή μην μπορώντας να αντέξει άλλο αυτήν την κατάσταση ζήτησε την βοήθεια του Θεού, τότε εμφανίστηκε μπροστά της άγγελος και της είπε να φύγει προς το βουνό γιατί θα γίνει καταστροφή και η αδερφή της θα πάθει μεγάλο κακό την προειδοποιεί όμως ότι και να ακούσει να μην γυρίσει να κοιτάξει πίσω. Μαζεύει όλα τα υπάρχοντα της τα φορτώνει σε ένα γάιδαρο και ξεκινά μαζί με τα παιδιά της κατά το βουνό . Τότε ακούει ένα βουητό και γίνεται μεγάλος σεισμός, λυπάται για την αδερφή της και γυρίζει να κοιτάξει πίσω με αποτέλεσμα να μαρμαρώσουν και οι δύο.
Κάπου στις όχθες υπάρχουν δύο βράχοι που υποτίθεται πως είναι τα μαρμαρωμένα σώματα των δύο αδερφών. Ένας πολύ ωραίος μύθος που σαν παιδιά μας άρεσε πολύ να τον ακούμε. Σαν παιδούπολη λειτούργησε μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80 - στα γυμνασιακά μου χρόνια είχα πολλούς συμμαθητές που έμεναν εκεί - έκτοτε και για σχεδόν μια δεκαετία η παιδούπολη περνάει στην λήθη. Τα κτίρια όσα απέμειναν αφέθηκαν έρμαια στην φθορά του χρόνου και σε βανδαλισμούς. Αρχές της δεκαετίας του 90 οι εγκαταστάσεις της παιδούπολης φιλοξενούν το πρώτο κύμα Αλβανών οικονομικών μεταναστών με αποτέλεσμα να ρημάξουν τελείως.
Τα χρόνια που ακολουθούν και με διαφορετικές δημοτικές αρχές να εναλλάσσονται στο τιμόνι του δήμου έγιναν κάποιες προσπάθειες αξιοποίησης της λίμνης κυρίως μέσω κάποιων ευρωπαϊκών προγραμμάτων ( γήπεδα, κιόσκια, χαράχτηκαν μονοπάτια αναστηλώθηκαν ανεπιτυχώς κάποια κτίρια) γρήγορα όμως αφέθηκαν στην τύχη και την φθορά. Αυτή την στιγμή σε ανακαινισμένο κτίριο λειτουργεί το κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Φιλιππιάδας ενώ φιλοξενείται προσωρινά μέχρι να παραδοθεί το νέο κτίριο το 2ο Δημοτικό Σχολείο.
Δυστυχώς η λίμνη ούτε και σήμερα έχει αξιοποιηθεί καταλλήλως και με σεβασμό στο υπέροχο φυσικό τοπίο ώστε να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους κατοίκους τόσο του δήμου μας όσο και συνολικά της Ηπείρου. Κρίμα γιατί έχει όλα τα φόντα να προσελκύσει επισκέπτες από όλο τον κόσμο.
Κείμενο Ηλίας Οικονόμου
Η λίμνη Ζηρού βρίσκεται σχεδόν 2χλμ δυτικά της Φιλιππιάδας.
Οι διαστάσεις της είναι 900μΧ600μ και ο υδροφόρος ορίζοντας είναι ίδιος με του ποταμού Λούρου. Η λίμνη συνορεύει βόρεια με τον λόφο Κοκκινοπηλός όπου ανακαλύφθηκαν λίθινα εργαλεία προϊστορικής περιόδου, ενώ ανατολικά σε κοντινή απόσταση ρέει ο ποταμός Λούρος.
Στις όχθες της λίμνης κτίσθηκε από Αυστριακούς αρχιτέκτονες το 1947-49 η Παιδούπολη Ζηρού οπού περιέθαλπτε ορφανά παιδιά με πρωτοβουλία της βασίλισσας Φρειδερίκης (ανέξοδη φιλανθρωπία για να δει και ο λαουτζίκος πως ενδιαφέρονταν για αυτόν η μεγαλειότατη). Το 1965 μετά από ισχυρό σεισμό πολλά από τα λιθόκτιστα κτίρια υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές.
Σαν παιδί θυμάμαι τις γιαγιάδες να μας λένε για τις δύο αδερφές που κατοικούσαν στην λίμνη. Η μία πλούσια και η άλλη φτωχή. Τα παιδιά της φτωχής σιτίζονταν από τα υπολείμματα των τροφών και ντυνόταν με τα ρούχα που δεν ήθελαν τα παιδιά της πλούσιας.
Η φτωχή αδερφή μην μπορώντας να αντέξει άλλο αυτήν την κατάσταση ζήτησε την βοήθεια του Θεού, τότε εμφανίστηκε μπροστά της άγγελος και της είπε να φύγει προς το βουνό γιατί θα γίνει καταστροφή και η αδερφή της θα πάθει μεγάλο κακό την προειδοποιεί όμως ότι και να ακούσει να μην γυρίσει να κοιτάξει πίσω. Μαζεύει όλα τα υπάρχοντα της τα φορτώνει σε ένα γάιδαρο και ξεκινά μαζί με τα παιδιά της κατά το βουνό . Τότε ακούει ένα βουητό και γίνεται μεγάλος σεισμός, λυπάται για την αδερφή της και γυρίζει να κοιτάξει πίσω με αποτέλεσμα να μαρμαρώσουν και οι δύο.
Κάπου στις όχθες υπάρχουν δύο βράχοι που υποτίθεται πως είναι τα μαρμαρωμένα σώματα των δύο αδερφών. Ένας πολύ ωραίος μύθος που σαν παιδιά μας άρεσε πολύ να τον ακούμε. Σαν παιδούπολη λειτούργησε μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80 - στα γυμνασιακά μου χρόνια είχα πολλούς συμμαθητές που έμεναν εκεί - έκτοτε και για σχεδόν μια δεκαετία η παιδούπολη περνάει στην λήθη. Τα κτίρια όσα απέμειναν αφέθηκαν έρμαια στην φθορά του χρόνου και σε βανδαλισμούς. Αρχές της δεκαετίας του 90 οι εγκαταστάσεις της παιδούπολης φιλοξενούν το πρώτο κύμα Αλβανών οικονομικών μεταναστών με αποτέλεσμα να ρημάξουν τελείως.
Τα χρόνια που ακολουθούν και με διαφορετικές δημοτικές αρχές να εναλλάσσονται στο τιμόνι του δήμου έγιναν κάποιες προσπάθειες αξιοποίησης της λίμνης κυρίως μέσω κάποιων ευρωπαϊκών προγραμμάτων ( γήπεδα, κιόσκια, χαράχτηκαν μονοπάτια αναστηλώθηκαν ανεπιτυχώς κάποια κτίρια) γρήγορα όμως αφέθηκαν στην τύχη και την φθορά. Αυτή την στιγμή σε ανακαινισμένο κτίριο λειτουργεί το κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Φιλιππιάδας ενώ φιλοξενείται προσωρινά μέχρι να παραδοθεί το νέο κτίριο το 2ο Δημοτικό Σχολείο.
Δυστυχώς η λίμνη ούτε και σήμερα έχει αξιοποιηθεί καταλλήλως και με σεβασμό στο υπέροχο φυσικό τοπίο ώστε να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους κατοίκους τόσο του δήμου μας όσο και συνολικά της Ηπείρου. Κρίμα γιατί έχει όλα τα φόντα να προσελκύσει επισκέπτες από όλο τον κόσμο.
Κείμενο Ηλίας Οικονόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιο σας εδώ!