ΣΥΡΙΖΑ εναντίον Κοινωνίας

του ΚΚ2

Όπως έλεγε και ο αείμνηστος πλέον Ουμπερτο Εκο ο οποίος πέθανε την παραμονή της συγγραφής του παρόντος:

Ο πρωτοφασισμός πηγάζει από την α

τομική ή κοινωνική απογοήτευση. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη που μαστιζόταν από μια οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία είναι κατά κανόνα αποκλεισμένα από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ’ αυτή τη νέα πλειοψηφία.
Ουμπέρτο Έκο: Ο αρχέγονος φασισμός των ανθρώπων

…τον οποίο δόξασαν ασύστολα κάποτε οι εγχώριοι à la carte θεματοφύλακες της μεταπολιτευτικής σημειολογίας στην Ελλάδα πριν τον θάψουν δια της σιωπής τους διότι «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» του καταναγκαστικού αλληθωρισμού προς τα εθνοαριστερά, αλλά επέμενε δηκτικά να τους θυμίζει πως ο ολοκληρωτισμός είναι αμφίσημος. Και ότι  έχει κοινό παρονομαστή τη δυσανεξία στην άποψη του άλλου καλυμμένη κάτω από το μανδύα της «επαναστατικότητας» συγχέοντας την ασυγκράτητη αγνή μισανθρωπική κακία με την -δήθεν- αγνή οργή μιας παραστρατημένης -δήθεν- επαναστατικότητας χωρίς συντακτικό αλλά ούτε συντεταγμένο λόγο. Απλά εκεί για να υπάρχει, να μαστιγώνει τα μυαλά και τα άλογα που κινούν το καραβάνι που ενώ δεν ξέρει ούτε από που ξεκίνησε, ούτε που πάει, το ενοχλούν κάποια σκυλιά που αλυχτούν. Χωρίς καν να να αναρωτιώνται οι σοφοί πιονέροι αν οι φωνές έρχονται ΜΕΣΑ από το καραβάνι και τα πραγματικά τσακάλια περιμένουν απέξω, σιωπηλά και αθέατα…

Never a dull moment (Ούτε μια στιγμή βαρεμάρας)  όπως λένε λοιπόν και οι Αγγλοσάξωνες με αυτούς που μπλέξαμε. Συμβαίνει να απέχεις κάποιες μέρες από το σχολιασμό των δρώμενων της εθνοσωτηρίου ένεκα του ότι η ζωή σε τρέχει και σε πιο πεζά πράγματα, και αυτοί εκεί, να συνεχίζουν το παράδοξο της ύπαρξής τους ασυγκράτητοι.

Από τη μία έχουμε λοιπόν καταιγισμό αρνητικών ή αμφιλεγόμενων ειδήσεων για μεγάλη γκάμα θεμάτων όπως ο περιορισμός των τηλεοπτικών αδειών και η αναδιανομή τους σε αυτά που μας λιβανίζουν ανεξάρτητα από το ποιόν τους ή το βαθμό διεμπλοκής τους στους οντάδες και τα σαλόνια των νέων βεζίρηδων, ενώ έχει πλάκα να βλέπεις πως σκούζουν τα μέχρι τούδε λαλίστατα υπέρ του καθεστώτος, κωφεύοντα Αυτιά στην προοπτική να κλείσει το κανάλι που δουλεύουν και να μείνουν άνεργοι (έστω και για λίγο…) εξαιτίας των μεθοδεύσεων των αντικειμένων της μέχρι πρότινος συγκεκαλυμμένης ή μη λατρείας τους.

Αν η κυβέρνηση επεδείκνυε τόση σπουδή και για άλλα θέματα, όπως η προώθηση των επενδύσεων ή η ενίσχυση των νεόφυτων επιχειρηματιών, ενδεχομένως και πιθανόν να μην υπήρχε κρίση.

Και όμως! Προκαλεί απορία όχι μόνο η σπουδή της κυβέρνησης να «τελειώνει» με ορισμένα θέματα, ακόμα και σε βάρος εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων (φανταστείτε να γίνει κανένα αστείο και να κλείσουν κάποια «ενοχλητικά» κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας πόσοι άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο…), όχι μόνο η ασυγκρότητη τρέλα της να διορίζει δίχως αύριο κουμπάρους, θείους, ανιψιούς, ερωτικούς συντρόφους, μπατζανάκηδες και συγκινείς κάθε είδους, αλλά και η αυτοκτονική της μανία να κυνηγάει, να καταστρέφει και να εκδιώκει με απίστευτα νομοθετήματα εκείνους οι οποίοι μπορούν να παράγουν τον πλούτο και πληρώνουν τους φόρους και τις εισφορές που εναγωνίως ψάχνει και δε βρίσκει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις προς την εκλογική της πελατεία κάθε είδους!

Έτσι, νομίζοντας πως εκβιάζοντας τους έξω αλλά και τρομοκρατώντας τους μέσα με διάφορους Τρύφωνες που ονειρεύονται ηλεκτρονικές δικτατορίες απίστευτης (και ευτυχώς ανεφάρμοστης για τα καθ ημάς όπως ακούω) τεχνολογίας για μια χώρα με το πιο χειρόγραφο «δημόσιο» του κόσμου, και όπου -κατά παράδοση κάθε μα κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος– μετά από δεκαετίες αδράνειας η τεχνολογία προτίθεται να χρησιμοποιηθεί όοοοοχι για τη διευκόλυνση του πολίτη αλλά για τον περιορισμό και την κατατρομοκρατησή του.

…όπου εκείνο το οποίο επιδιώκεται δεν είναι η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής όσο και αν οργίζονται οι κάθιδροι Βόρειοι επικυρίαρχοι και επιτηρητές, αλλά ο έλεγχος της ροής των πόρων και των προϊόντων δημιουργίας πλούτου.

…όπου οι λίστες Λαγκάρντ θα έχουν αντικατασταθεί από ιδιότυπες λίστες όπου οι νέοι ανεπιθύμητοι θα είναι αντικαθεστωτικοί ιδεολόγοι χαρακτηρισμένοι «φιλελεύθεροι», κοσμοπολίτες, επιστήμονες, γλωσσομαθείς, ενοχλητικοί δημοσιογράφοι και bloggers και όπου -ηλίου φαεινότερον πλέον- το Κράτος με όπλο μια έτσι και αλλιώς ανεφάρμοστη  φορομπηχτική και πλουτοκτονική των επενδύσεων πολιτική, θα μπορεί να επεμβαίνει επιλεκτικά και να αφανίζει τάχαμ φοροφυγάδες ενοχλητικούς και «ανυπότακτους»επιχειρηματίες που δε θα θέλουν να συνδιαλλαγούν με το καθεστώς αλλά απλά να «κοιτάνε τη δουλειά τους» (remember?)

Βέβαια-το έχουμε ξανασημειώσει- ότι το μοντέλο δεν είναι βιώσιμο. Διότι την κυβέρνηση την προδίδει ο εαυτός της, τα γονίδια και το DNA της των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων όσον αφορά την κατανόηση του μοντέλου με το οποίο κινείται όλος ο κόσμος πλην  Βορείου Κορέας και κάποιων άτυχων της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Οπότε, εκεί που παύει η ανικανότητα και η έλλειψη εμπειρίας και κάποιος πάει να κάνει μια υπέρβαση, αντιδρά η ιδεοληψία των υπολοίπων. Και τούμπαλιν, εάν κάποιος ξεφύγει από τα ιδεοληπτικά δεσμά και πάει να κάνει κάτι, υπερνικάται από την εγγενή ανικανότητα και έλλειψη εμπειρίας, σαν να έπαιρνες γίββωνα  της Παπουασίας να τον διορίσεις CEO στην Apple. Αμερικής.

Συμπερασματικά λοιπόν, τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων καταδεικνύουν ότι η κυβέρνηση  παρά το ότι είναι δραστήρια στις παρασιτικές τις δραστηριότητες, παραπαίει μεταξύ ανικανότητας και ιδεοληψίας, ενώ έχει κηρύξει ΠΟΛΕΜΟ στις κοινωνικές και παραγωγικές τάξεις που δεν τη στηρίζουν, οι οποίες κατά σύμπτωση(;) είναι και οι εν δυνάμει παραγωγικότερες τάξεις και τα περισσότερο και πιο ελεύθερα σκεπτόμενα τμήματα της κοινωνίας.

Ε, εντάξει, έτσι δεν πας μακριά. Όσο είσαι στην Ευρώπη, that is…

Είναι φυσικό δε η έλλειψη εμπειρίας, η αμορφωσιά και απαιδευσιά καθώς και η δυστροπία των μεταπολιτευτικών αμφιθεάτρων που καμιά σχέση δεν έχουν με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ίσα ίσα τις σιχαίνονται, να γεννούν τα τέρατα που βλέπουμε.

Το θέμα είναι: Η αντιπολίτευση τι κάνει;