ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

                 Η λογική και το παράλογο στην Ελλάδα της κρίσης

Πάει πολύ καιρός που δεν έπιασα το μελάνι να γράψω κάποιες αράδες, από τούτες που ξέρω να γράφω, έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα και που εκτυλίσσονται πάντα μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Πάντα παίρνω αφορμή να γράψω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς, από γεγονότα, ενέργειες, δράσεις, στα οποία πρωταγωνιστές είναι οι άνθρωποι. Ο λόγος που χρησιμοποιώ στα γραφόμενά μου είναι πύρινος, συναισθηματικός, καυστικός, καταγγελτικός όταν απαιτείται, ασυμβίβαστος και αδέσμευτος, ενταγμένος στο πλαίσιο του ρεαλισμού και του σεβασμού απέναντι σε όσους με διαβάζουν. Ζω ανάμεσά σας και μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια προβλήματα. Και όσα καταθέτω, προκύπτουν κάθε φορά από όσα συμβαίνουν στην περιοχή μας και  γενικότερα στην Ελλάδα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής-οικονομικής-πολιτικής και πολιτιστικής ζωής.

Μετά από την έντονη προεκλογική περίοδο αλλά και τις ιστορικές πολιτικά ανατρεπτικές μέρες που ζούμε- όλοι οι Έλληνες- με τους νέους κυβερνώντες και την αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ  δεν θα μπορούσα να μην επηρεαστώ από τα όσα ζούμε τον τελευταίο καιρό, που από το  μικρό παιδί έως τον γηραιότερο Έλληνα, τον παππού και τη γιαγιά, παρακολούθησε και  παρακολουθεί με αγωνία και κομμένη την ανάσα για το τι θα μας φέρει το Μέλλον, αποτέλεσμα όχι της Μοίρας αλλά της Πολιτικής, των Πολιτικών, των διαπραγματεύσεων και των διακυβευμάτων που θέτουμε όλοι μας μπροστά στις προκλήσεις της εποχής που διανύουμε αλλά και από τα μαθήματα που πήραμε από τα λάθη του παρελθόντος και που καθορίζουν  τη ζωή μας, την επιβίωσή μας, την πρόοδό μας, την ελπίδα και την αισιοδοξία για το Αύριο.  

Οι εκλογές έδωσαν σε όλους μας το δικαίωμα να σκεφτούμε τι θέλουμε για το καλό μας και για τη χώρα μας  και οι Έλληνες έδωσαν την εντολή στη σημερινή κυβέρνηση να πράξει όσα υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό.

Αν σκεφτούμε τι θέλουμε να επικρατήσει, μπαίνει πολύ εύκολα τούτο το ερώτημα:

Τι εκφράζουμε σήμερα ως λογικό και τι ως  παράλογο στην Ελλάδα της κρίσης και της οικονομικής εξαθλίωσης;

 Λογικό είναι το δικαίωμα της ελευθερίας του λαού μας από την οικονομική δουλεία, στην οποία έχουμε περιέλθει.

Λογικό είναι η χρηστή λειτουργία των θεσμών με ένα κράτος της διαφάνειας και της δικαιοσύνης, με ένα κράτος της απεξάρτησης του πολιτικού συστήματος από  τα μεγάλα συμφέροντα και την πελατειακή αντίληψη.

Λογικό είναι η απομάκρυνση του εξωτερικού φόβου, των ευρωπαίων δράκων, από την πατρίδα μας.

Λογικό είναι ο σεβασμός του δημόσιου χρήματος που εμείς οι Έλληνες με κύριους πρωταγωνιστές τους πολιτικούς το κατασπαράξαμε.

Λογικό είναι η λιτή ζωή και η έλλογη σπατάλη των αρχόντων του τόπου μας.

Λογικό είναι που πολλά λαμόγια και σάπιοι  έμειναν εκτός Βουλής. Έγινε κάθαρση και χρειάζεται κι άλλη, για να ξαναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας

ΑΝΤΙΘΕΤΑ

Ως παράλογο ορίζω την άποψη χιλιάδων Ελλήνων που σήμερα δηλώνουν, και μάλιστα το πράττουν, ότι έχουν χαλαρώσει στη συνέπεια των πληρωμών τους.  Όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη για την Ελλάδα μας και δεν βοηθά η παραίτηση από τις υποχρεώσεις μας στο κράτος μας.  

Ως παράλογο ορίζω την πρόκληση από τους  άρχοντες αυτού του τόπου είτε σε τοπικό είτε σε εθνικό επίπεδο με την αγορά πανάκριβων αυτοκινήτων και χλιδάτης ζωής, την ώρα που χιλιάδες ελληνικές οικογένειες είναι κουρελιασμένες, χιλιάδες ελληνόπουλα πεινάνε, που 1,5 εκατομμύριο  άνεργοι βλέπουν το μέλλον τους νεκρό.

Ως παράλογο ορίζω να κλέβουμε το κράτος μας, να φοροδιαφεύγουν οι μεγαλοκεφαλαιούχοι και πάντα να τους καλύπτει το βρώμικο πολιτικό σύστημα.

Ως παράλογο ορίζω τους πολιτικούς αλήτες και απατεώνες που επένδυσαν μέσω του λαϊκισμού  και οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφική πορεία.

Ως παράλογο ορίζω τον «από μηχανής Θεό» που σαν λαός πιστεύαμε ότι πάντα θα μας σώζει από τις συμφορές και τα βάσανά μας. Μόνοι μας έπρεπε και πρέπει να σώσουμε τη χώρα μας, αφού πρώτα αλλάξουμε «Εμείς» και πάψουμε να ελπίζουμε στους «Άλλους».

Αυτό που διαπιστώσαμε όλοι τα χρόνια της κρίσης είναι ότι όσα θεωρήσαμε λογικά στα χρόνια της ευημερίας ήταν τελικά ενταγμένα στη σφαίρα του παραλόγου.

Και σήμερα το παράλογο σκεπτικό του τύπου «όσο εμένα δεν με αγγίζει κάτι ή μπορεί ακόμη και να με εξυπηρετεί και μάλιστα ως ένα βαθμό, δεν το αντιμάχομαι», κατά την εικοσαετία 1990-2010 ήταν πολύ λογικό και έτσι χτίστηκε το πελατειακό κράτος που το πληρώνουμε πολύ ακριβά όλοι μας. Κυρίως το πληρώνουμε εμείς οι άνθρωποι του χωραφιού, της εργατιάς, του μεροκάματου, του μόχθου.

 Έτσι σήμερα που όλοι μιλάμε για την ψήφο της εκδίκησης, της διαμαρτυρίας, του  επαναστατημένου Έλληνα, του σημερινού ψηφοφόρου που έκανε την επανάστασή του και δικαίως έπραξε έτσι, γιατί δεν πήγαινε άλλο, είναι εκείνος που πρέπει  να μην χαλαρώσει και να αρνηθεί κάθε παράλογη λογική που μας οδήγησε σε αδιέξοδα επικίνδυνα και έπαιξε με την τύχη μας κα με τις τύχες των επόμενων γενιών.

Είμαστε τα έρμαια μιας  γενιάς  που ανήκει στο Χθες, η οποία είχε αγκιστρωθεί στη γοητεία της καρέκλας και της εξουσίας.

 Ο Έλληνας της σημερινής επανάστασης, εκείνης της 25^ης του Γενάρη, οφείλει να χτίσει το νέο πολιτικό σύστημα με  πολιτικούς του αγώνα, της μάχης, για τα δίκια τούτου του βασανισμένου λαού.  Και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει χρέος να μην διαψεύσει τις ελπίδες των Ελλήνων που τον ανέβασαν ψηλά όπως 1981 το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου.

Τότε το Φανάρι της αγροτιάς έκανε το ίδιο χρέος, έτσι και τώρα,  έκανε ξανά το ίδιο χρέος. Όπου  βλέπει να υποστηρίζεται το δίκιο του, φωτίζει τον δρόμο της Νίκης.

Αλλά  «μηδένα  προ του τέλους μακάριζε» που σημαίνει να μην μακαρίζουμε πριν δούμε το τέλος αυτής πολιτικής Αλλαγής.

                                                                                        Ο βαρκάρης του Αχέροντα