Η Φιλιππιάδα υποδέχτηκε φέτος εκτός από τα μεταναστευτικά της πουλιά, τους πελαργούς, και τους πρώτους πρόσφυγες που εγκαθίστανται στην Ήπειρο!.

       ΤΟΥΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΥΜΕ

                اهلا وسهلا

Σε αυτές τις έκτακτες και δύσκολες συνθήκες που διαμορφώνονται, κυρίαρχο ρόλο καλούνται να παίξουν οι τοπικές κοινωνίες.

Θεωρούμε ότι  «τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι άνθρωποι στο Δήμο μας που θα προσφέρουν με ανθρωπισμό και αλληλεγγύη στους ξεριζωμένους και ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας».

                           ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΜΑΣ ΦΙΛΟΙ

 ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΟΙ ΜΑΣ ΦΙΛΟΙ 

Έτος 2016

Το στρατόπεδο  «Πετρουπουλάκης» γράφει στη συνολική του ιστορία και άλλη μία σελίδα- τη σελίδα της Προσφυγιάς!

Η υποδοχή των προσφύγων έγινε από τον Δήμο Ζηρού, εκεί ήταν η συντονιστική επιτροπή του Δήμου που δημιουργήθηκε για να καλύψει τις πρώτες τους ανάγκες αλλά και να τακτοποιηθούν στις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου.

Η Δημοτική αρχή με την αξιοπρέπεια που ταιριάζει να τους αντιμετωπίζουμε τους πρόσφυγες αλλά και με τη συμπόνια  και την αλληλεγγύη που αβίαστα βγαίνει στους Έλληνες, δίχως να τους το επιτάσσει κανένα κομματικό επιτελείο για ρεβανσιστικές δήθεν εκδηλώσεις ενδιαφέροντος αλλά η  ηθική υποχρέωση  και η ανθρώπινη ευαισθησία που μας διακρίνει ως λαός, έτρεξε να είναι παρών στο μεγάλο αυτό κοινωνικό πρόβλημα.

Τι και αν το Μεταναστευτικό –προσφυγικό υπάρχει ως κεφάλαιο σε κάθε προγραμματικό πλαίσιο τον κομμάτων της Ελληνικής Βουλής!

Η τοπική μας κοινωνία, η Φιλιππιάδα αλλά και οι γύρω περιοχές, μακριά από κομματικές ταυτότητες και κλισέ κάποιων κομμάτων που ήθελαν να λέγονται περισσότερο  «αριστερά» και περισσότερο «ανθρωπιστικά»,  σαν μια ζεστή τοπική αγκαλιά ήδη ξεκίνησε να συγκεντρώνει τρόφιμα, ρουχισμό, φάρμακα και όλοι οι κάτοικοι  τρέχουν να συνδράμουν με  ό,τι μπορούν για να καλύψουν ανάγκες αυτών των ανθρώπων που έφτασαν πλέον έξω από τα σπίτια μας και βρίσκονται  ανάμεσά μας.

Ποιος μπορούσε να φανταστεί πριν από ένα χρόνο ότι θα γινόταν η Ελλάδα χώρα υποδοχής και φιλοξενίας ίσως και μόνιμης  διαμονής! χιλιάδων πλέον Σύρων προσφύγων που εγκατέλειψαν τα πάντα στη χώρα τους και αναζητούν την ίδια τη ζωή σε ξένες χώρες μακριά από τη γη τους και τον τόπο τους, για να γλιτώσουν από τον θάνατο του πολέμου.

Μια σκληρή πραγματικότητα που οι Έλληνες δυστυχώς έχουμε βιώσει ως λαός

 

Και ανατρέχοντας  στο έτος 1922

Αναρωτιέται ο καθένας από εμάς, τις συνθήκες που αντικρίσανε και οι Μικρασιάτες πρόσφυγες όταν εγκαταλείψανε την αιολική γη  για να χτίσουν μια νέα ζωή, στη Μητρόπολη  Ελλάδα που ψυχορραγούσε και τότε, μακριά από τις εστίες τους, την πραμάτεια τους, τη γη τους και τα υπάρχοντά τους προκειμένου να γλιτώσουν από τη μανία των Τούρκων.

Και τότε και τώρα βλέπουμε την ίδια εικόνα, βλέπουμε την ίδια  δύστυχη κατάσταση!

Η Ελλάδα ξαναζεί την προσφυγιά ενός ξένου λαού και καλείται να παράσχει την κάλυψη των βασικών τους αναγκών.

Τα παιδιά, οι μητέρες και τα χαμόγελά τους που χαράχτηκαν στα πρόσωπά τους με ανακούφιση, όταν σήμερα το πρωί είδαν το στρατόπεδο να έχει βασικές εγκαταστάσεις  και όχι  εικόνες Ειδομένης!,  μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως η Πολιτεία έπρεπε να είχε τρέξει γρηγορότερα από τους πρόσφυγες και να δημιουργήσει τις βασικές εγκαταστάσεις μακριά από τις λάσπες και την περαιτέρω εξαθλίωση των προσφύγων.

 Και θα δούμε πολύ σύντομα, την μεγάλη ανάγκη που θα προκύψει να εισχωρήσουν και στις σχολικές μονάδες τα χιλιάδες μικρά παιδιά των Σύρων προσφύγων που έχουν διακόψει την υποχρεωτική τους φοίτηση.